Τα περισσότερα απογεύματα τα περνούσαμε μαζί, άλλοτε στο μικρό μου διαμέρισμα, διαβάζοντας λογοτεχνικά βιβλία και ποιήματα, άλλοτε επιχειρώντας έναν περίπατο στους έρημους δρόμους ή διασκεδάζοντας το χρόνο μας σε μια αίθουσα κινηματογράφου. Συχνά, αγκαλισμένοι σφιχτά, πλάθαμε με τη φαντασία μας όνειρα για ένα ευτυχισμένο μέλλον.
Πόσο θυμάμαι νοσταλγικά τις στιγμές εκείνες που ένιωθα τη ζεστασιά από το κορμί της να "ταξιδεύει" στην καρδιά μου. Απασχολούσα τη σκέψη μου, θέλοντας να ξεχωρίσω μέσα μου τι ακριβώς αγαπούσα σ\' εκείνην. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, την απαλή της ομιλία; Ήταν μόνο η αγάπη της που με συγκινούσε; Όχι απόλυτα. Μια αόρατη πνευματική αλυσίδα μ\' έδενε και με φυλάκιζε σ\' ένα χώρο, όπου η ψυχή μου συναντούσε τη δική της. Για πόσο, όμως, ακόμα;