Μ\' ένα πλοίο, μ\' ένα τρένο οι αποσκευές να ταξιδεύουν μα στους ηλεκτρονικούς πίνακες αναχωρήσεων στις άκρες των ματιών, πάντοτε ίδιος να μένει ο προορισμός.

Τι μπορούν άραγε κι εκείνα να κρύψουν;
Τι ν\' αποφύγουν;
Από πού να κρατηθούν;

Στην ούγια της ψυχής έχει γράψει με γράμματα μεγάλα τ\' όνομά του ο πόνος, τ\' όνομά σου, κι από το ξέφτισμα της μόνο εκείνη απομένει άθικτη.
Η ούγια με τ\' όνομά σου.

Κι ο ήλιος να βρίσκει στα σκοτεινά το βλέμμα μου να το διαβάζει, να το τρυπάει, να το διαπερνά, ώσπου εκεί να φθάνει που ξημερώνει η αλλιώτικη μέρα...