Αν διαβάζουμε την ιστορία του χάλκινου φιδιού, που ύψωσε ο Μωυσής στην έρημο για τη σωτηρία των Ισραηλιτών από τα δαγκώματα των φιδιών, έτσι απλά, θα ήταν πράγματι μια ωραία ιστορία, που όμως θα άφηνε αναπάντητα πολλά ερωτηματικά μέσα μας.

Από τη στιγμή όμως, που ο Ίδιος ο Κύριός μας δίνει το περιεχόμενο και το νόημα της ιστορίας και πράξεως εκείνης, η ιστορία αυτή παύει να είναι μια απλή ιστορία:
"Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ\' Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να ζήσει αιώνια".

Αμέσως η ύψωση του χάλκινου φιδιού στην έρημο παίρνει περιεχόμενο. Το χάλκινο φίδι γίνεται σύμβολο σωτηρίας. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, σημειώνει πως "εκείνο το χάλκινο φίδι ήταν τύπος του σταυρωθέντος Χριστού, διότι όπως το χάλκινο φίδι, είχε βέβαια το σχήμα του φιδιού, δεν είχε όμως το φαρμάκι του φιδιού, έτσι και ο Κύριος είχε βέβαια το ανθρώπινο σώμα, δεν είχε όμως την ανθρώπινη αμαρτία".