Τα Οικήματα ΤΙΤΑΝ υπήρχαν μέσα από τότε που... θυμάμαι, αφού μ\' αυτή την ονομασία γνωρίσαμε τα «σπίτια μας». Ήταν μικρές κατοικίες όμοιες, χτισμένες η μια κοντά στην άλλη, περίπου το 1930, ώστε με το γείτονα μας μας χώριζε ένα ντουβάρι. Μπαίναμε από την είσοδο του εργοστασίου ΤΙΤΑΝ και το διασχίζαμε. Βόρεια είχαμε το λόφο-νταμάρι, περίπου πίσω από το γήπεδο που μέχρι πρόσφατα το είχε ο Πανελευσινιακός. Σ\' αυτό το χώρο υπήρχαν αρχαιότητες της Ελευσίνας. Νότια ήμαστε σε άμεση επαφή ρε τη θάλασσα. Δυτικά ήταν οι πρόποδες του λόφου και ακατοίκητα χωράφια, μέχρι το παλιό ρετσινάδικο του Μπαρμπαθανάση, περίπου στη σημερινή ΠΥΡΚΑΛ.
Οι γονείς μας ανήκαν σε ένα από τα πολλά κύματα που είχαν έρθει από την επαρχία στην Ελευσίνα ζητώντας δουλεία. Ζήσαμε τον πύργο, το βουνό, τη θάλασσα, στις υπέροχες εποχές τους. Νιώθαμε ότι σιγά-σιγά κάτι πολύ σημαντικό χάνεται. Στην εφηβεία μας είχαμε συνειδητοποιήσει τις βαθιές πληγές της πόλης. Φύγαμε το 1967 από τα Οικήματα, που μας είχε παραχωρήσει το εργοστάσιο ΤΙΤΑΝ. Ο λόφος είχε γίνει ήδη τσιμέντο και η θάλασσα νεκροταφείο πλοίων. Αργότερα γκρεμίστηκαν και τα Οικήματα. Όμως η Ελευσίνα εξακολουθεί να ζει και να πορεύεται, τραυματισμένο πλεούμενο μέσα στο χρόνο. Ο ιερός μύθος της προσπαθεί να γεμίσει τα κενά της ψυχής, της μνήμης και της καρδιάς και να κάνει τα ερείπια ελπίδα και θύμηση.