Όλοι τους ονειρεύονταν με ανοιχτά μάτια πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Πολλοί εξακολουθούσαν να ελπίζουν και αργότερα. Ματαίως. Έστω και σχολιάζοντας χαμηλόφωνα, «Θα επιζήσουμε, αδέρφια». Και με του χρόνου το αργό πάτημα, ο στρατάρχης Παπάγος διαδεχόταν τον Μαύρο Καβαλάρη, τον στρατάρχη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, και ούτω καθεξής. Στο μεταξύ, το χιλιάρικο να γίνεται δραχμούλα εντός μιας ημέρας, συρρικνώνοντας τις οικονομίες των ανθρώπων, και την ψυχή τους. Με τέτοια ουσιαστικώς ασήμαντα και άλλα πολλά σημαντικά, αλλά μη φαινόμενα επακριβώς, κατέθετε τα όνειρά του ο κοσμάκης στα αόρατα ταμεία της ψυχής ατόκως, προσδοκώντας μια βαθύτερη αλλαγή: Ό,τι δεν κατόρθωσε στον καιρό της η σχεδόν παντοδύναμη Εαμοκρατία, να λάβουν εκδίκηση τα όνειρα. Κάποτε βέβαια, αλλά πότε;