"... Το παρελθόν εγγράφεται στο σώμα μας (και στην ενεργό του μνήμη, το ασυνείδητο), αλλά ποτέ τα ίχνη του δεν παραμένουν στο παρόν, ποτέ δεν παροντοποιούνται. Το ασυνείδητο δεν είναι ένα έδαφος με ίχνη, αλλά μια πόλη με φαντάσματα, μια πόλη γκρεμισμένων κτιρίων, ορυγμάτων, εγκαταλειμμένων δρόμων, που μόνο ως ερείπια διατηρούν πια μια κάποια σημασία (και η σημασία ακριβώς του ασυνείδητου είναι ότι αποτελεί έναν τόπο όπου ακόμα τα ερείπια έχουν σημασία, αν και όχι επικαιρότητα -δεν μπορούν λ.χ. να πωληθούν ή να ανακαινιστούν) ...

"... Έχεις δει την ταινία Memento; Είναι μια πραγματεία περί μνήμης; Ο ήρωας υπέστη ένα ατύχημα στο οποίο νομίζει ότι έχασε τη γυναίκα του. Μετά απ’ αυτό δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα για πάνω από δέκα λεπτά, ενώ από την άλλη θυμάται συνεχώς, δεν μπορεί να ξεχάσει να θυμάται, τη γυναίκα που αγάπησε, την απώλειά της. Είναι στοιχειωμένος από το παρελθόν του, αλλά καμιά στιγμή δεν του είναι πια οικεία, αρκεί να περάσει ένα δεκάλεπτο: αγνοεί τα ονόματα όσων μόλις γνώρισε, δεν ξέρει σε ποιο δωμάτιο μόλις μπήκε και για ποιο σκοπό, δεν αναγνωρίζει τα ρούχα που πριν από λίγο είχε φορέσει. Το ερώτημα περί μνήμης διατηρεί την επικαιρότητά του μόνο λόγω του πένθους: αν έχει ένα κίνητρο να θυμηθεί είναι για να συνεχίσει απλά μια αναζήτηση, ένα κυνηγητό ενός υποτιθέμενου δολοφόνου που θα τον οδηγήσει στην εξιλέωση για το θάνατο της συμβίας του. Γι’ αυτόν, όμως,το θάνατο δεν θα υπάρξει ποτέ αναπλήρωση. Ο δολοφόνος δεν ξέρουμε καν αν υπήρχε, και σίγουρα δεν είναι αυτός που βλέπουμε να πέφτει από τις σφαίρες του πρωταγωνιστή. Δεν έχει, στην τελική, καμιά σημασία αν ο δολοφόνος βρεθεί. Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τη μνήμη παρά με όρους πένθους. Το μόνο που μένει οικείο από το παρελθόν είναι οι πληγές που ποτέ δεν πρόκειται να επουλωθούν, τα χάσματα που ποτέ πια δεν θα κλείσουν, τα παλιά σπίτια που ερειπώθηκαν: δεν μπορούμε να θυμηθούμε να τα ξεχάσουμε...

" [Και τι γίνεται με τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος;] ... Αυτό που προπάντων πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι χάθηκαν, ότι ήταν απλώς φευγαλέες στιγμές, και θα μείνουν στιγμές του παρελθόντος όσο δεν επινοούμε καινούργιες... Αλλά για να επινοήσεις κάτι πρέπει να εγκαταλείψεις κάθε αυταπάτη για υπαρκτά ίχνη του παρελθόντος, πρέπει να αποδεχτείς την πόλη με τα ανεξιλέωτα φαντάσματα, να χορέψεις το χορό των σκελετών, να καθίσεις στη σκιά των ερειπίων..."