"Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος, και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου. Και Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφάνειας των υδάτων. Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φως· και έγινε φως· και είδεν ο Θεός το φως ότι ήτο καλόν, και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους. Και εκάλεσεν ο Θεός το φως ημέραν, το δε σκότος εκκάλεσε, νύκτα. Και έγινεν εσπέρα, και έγινε πρωί, ημέρα πρώτη." ("Γένεση", 1/α/1-5)

Η φαντασία, το όνειρο, η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στα συναισθήματα, στις αρχέγονες ευαισθησίες, στα καλέσματα της Φύσης, τον οδηγούν μέσα από ένα απόκρημνο μονοπάτι μέχρι το Φως. Και το Φως μορφοποιεί την άβυσσο, σχηματοποιεί το Καλό (διαχωρίζοντάς το από το Κακό), νοηματοδοτεί εκ νέου τη ζωή του ανθρώπου, καθαίρει την ψυχή, και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα καινούριο ξεκίνημα. Κι ο άνθρωπος, κατ\' εικόνα και καθ\' ομοίωσιν του Δημιουργού του, μπορεί πλέον να προχωρήσει άσπιλος στην πρώτη - αιώνια - στιγμή της υπόλοιπης ζωής του. Ημέρα πρώτη.

Αυτό το αρχέγονο βιβλικό νόημα εκπνέεται μέσα από τις σελίδες της νουβέλας της Μαρίας Βλαντή, ενός φανταστικού ρομάντσου που φιλοδοξεί να επαναφέρει το είδος στη σύγχρονη λογοτεχνία με την ευαισθησία και τη σοβαρότητα που του αρμόζει, αποφεύγοντας τις "εύκολες λύσεις" της λαϊκής παράδοσης που ταυτίζει το μεταφυσικό με το Κακό και το τρομακτικό.

Η ηρωίδα, αλαφροΐσκιωτη και γνήσια ρομαντική, σαν βγαλμένη από μιαν άλλην εποχή, μέσα από τις σελίδες ιπποτικού μυθιστορήματος, περιφέρεται σαν αερικό σε μια σύγχρονη μητρόπολη. Η φαντασία και η πραγματικότητα περιπλέκονται κομψά, χωρίς τρόμο. Παντρεύονται με ξέγνοιαστες πινελιές σε έναν πολύχρωμο καμβά. Το χάρισμα της ηρωίδας είναι να μπαινοβγαίνει μέσα στις κινηματογραφικές πλάνες σαν να \'ναι μέρη πραγματικά. Η πορεία της, μέσα από συμβάντα-μη συμβάντα, μέσα από μια καθημερινότητα συναρπαστική και αμφίσημη -όπως γίνεται όταν ο άνθρωπος ακολουθεί τις ενοράσεις του- την οδηγεί τελικά στον δικό της "Βασιλιά Αρθούρο". Για να μας θυμίσει πως το μεταφυσικό είναι ένα με το φυσικό και το όνειρο μπορεί εύκολα να γίνει πραγματικότητα. Αρκεί ο άνθρωπος να εμπιστευτεί αυτό το κακοπαθημένο και περιθωριοποιημένο μέρος των ανεξάντλητων δυνατοτήτων του: τη Φαντασία.