Ποιος τολμά να διαβάζει σήμερα Ποίηση;
Και τι μπορεί να δώσει η Ποίηση σήμερα; Μπορούμε, άραγε, αυτό το σήμερα να το απομονώσουμε, μήπως δεν ίσχυε το ίδιο για την Ποίηση πάντοτε- τηρουμένων των αναλογιών-;
Στα ίχνη των μεγάλων καινοτομιών που υπέβοσκαν ανατροπές, βρίσκονται τα σινιάλα των συγγραφέων και των ποιητών, των εξερευνητών και των οραματιστών, που με τη δύναμη της ολότητας οπλισμένοι, πάντα έξω από το πλαίσιο της δομημένης πραγματικότητας, παρέσυραν για πάντα τον ψυχισμό της ανθρωπότητας στους ορίζοντες του θαυμαστού και του απραγματοποίητου, του ανέφικτου και του αχαρτογράφητου.
Τα σήματα από αυτούς τους ορίζοντες είναι μυριάδες, σελίδες παντοτινά εκθαμβωτικές στις σπείρες του DΝΑ, η ευκαιρία για την ατέρμονη απόδραση στην ευτυχία των σπειρών του γαλαξία- μοναδική.
Με αυτά τα σήματα που αενάως εκπέμπονται από την καρδιά του χρόνου-
όλο και πιο έντονα στις μέρες μας ή στους αιώνες μας, εξαρτάται από την οπτική- η Ποίηση συνδιαλέγεται. Χωρίς Εγώ. Εμείς. Σαν γλώσσα.