Στερνό καθήκο τ\' ανθρώπου που φεύγει είναι ν\' αφήκει τη διαθήκη του. Ε, μη με παρεξηγάτε για τις ελληνικούρες μου, κάτι έμαθα κι εγώ τόσα χρόνια στο κουρμπέτ. Να πει τη στερνή του πεθυμιά. Ν\' αφήκει διάτες και ευκές στα παιδιά και τ\' αγγόνια του. Να ξομολοηθεί τις αμαρτίες του.

Εγώ νε παιδιά, νε αγγόνια... Το καρμελαίικο έσβησε. Ούλα τα κακά πέσαν απάνου του και το ξέκαμαν. Απόμεινε μοναχά η σειρά της αδερφής του πατέρα μου που πήρε τ\' όνομα του παπα - Θάνου. Κι εγώ ο γέρος, ένας ξέρακας σαν τον πλάτανο της αυλής μας. Ο πλάτανος, κατά πώς έμαθα, ξεράθηκε κι αυτός, απ\' τα χρόνια και τους βοριάδες. Κρατάνε λίγο μονάχα οι ρίζες του. Κακό τσεκούρι έκοψε τα κλωνάρια του και μολεμένη κόφτρα τον κορμό του. Δεν άφηκαν ούτε τ\' αποκοντράδια που κρέμαε ο σχωρεμένος ο παππούς μου τους καργιοφλιάδες και τα γιαταγάνια του.

Αϊ καπετάν Κωσταντή Κάρμαλε! Ούδε σε σένανε ψίχα σέβας. Ξύπνα να δεις!... Σαν ήμαν νιος έριχνα με τον ογκρά στο σημάδι, ν\' ακούς τις μπαταρίες και να φραίνεται η ψυχούλα σου.

(Από τη "Διαθήκη του Καρμάλη")