Είτε νόμιμη είτε παράνομη, κάθε υιοθεσία εμπεριέχει τους δικούς της κινδύνους. Δεν ξέρεις πού θα σταθεί η μπίλια. Ποιος θα βγει τελικά κερδισμένος. Αν η ρουλέτα δεν ήταν εξαρχής πειραγμένη. Σε ένα παιχνίδι με ρευστούς κανόνες, όπου όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται, δεν μπορείς παρά να ευχηθείς να μην σου συμβεί το χειρότερο. Να αφεθείς στις αγαθές προθέσεις των αγνώστων. Στην καλοσύνη των ξένων. Ο Πέτρος Τατσόπουλος αφηγείται την ιστορία της υιοθεσίας που γνωρίζει καλύτερα. Τη δική του υιοθεσία. Μια υπόθεση ξεκαρδιστική όσο και συγκινητική, αν και συνήθως για τους λάθος λόγους. Καθαρόαιμες κωμικές σκηνές εκτρέπονται αναπάντεχα προς μια δραματική κατεύθυνση, ενώ συμβάντα που προορίζονται να αγγίξουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη γαργαλούν απροσδόκητα τις πατούσες του. Όπως και στο Λούκι Λουκ, οι ράγες και το τρένο προχωρούν ταυτόχρονα. Κανένας δε γνωρίζει τον προορισμό. Δεν είναι μυθιστόρημα, όπως λανθασμένα νόμιζα. Αυτό με ξένισε αλλά δε με αποθάρρυνε. Η γραφή του Τατσόπουλου είναι απίστευτη. Βυθίεται στις σκέψεις του τις οποίες μας ανακοινώνει, τσαλακώνεται μπροστά στο αναγνωστικό του κοινό αλλά δεν τον νοιάζει και πραγματικά το χιούμορ του σε πικραίνει όταν το καλοσκεφτείς το νόημα που κρύβει.