Το δεύτερο βιβλίο του Νίκου Γρηγοριάδη (ύστερα από τον Ιδιοκτήτη του Lido, 2008) αποτελεί την εντυπωσιακή επιστροφή ενός συγγραφέα, που με την «ήρεμη» γραφή του κατορθώνει να αποτυπώσει στο χαρτί, εξαιρετικής έντασης συναισθήματα και συμβάντα.
Στην Αθήνα της νέας χιλιετίας ξετυλίγεται μια νουάρ ιστορία, όπου πατέρας και γιος θα πάρουν από τη μοίρα την «άδεια» για να τραβήξουν δυο δρόμους ξεχωριστούς αλλά διόλου παράλληλους. Τη συνάντηση που θα προκύψει δεν θα την έχει επιδιώξει κανείς – την ίδια στιγμή όμως, η σύγκρουση θα συμπαρασύρει και άλλες ψυχές και θα τις φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με τις δικές τους αλήθειες.
Ο Γρηγοριάδης πατά σε σημερινά θέματα, όπως αυτό της «τρομοκρατίας» ή της «πολιτικής χρεωκοπίας» – δεν τα αναμασά όμως στο πλαίσιο μιας τετριμμένης επί τέτοιας θεματολογίας αφήγησης, μα κατορθώνει να τα χειριστεί ως υλικά για να μας δείξει πως συντίθεται μια σύγχρονη Τραγωδία: τούτο είναι το πολύτιμο συστατικό αυτής της μυθιστορίας.