Οι ποιητικές εικόνες του Παπαδίτσα περικλείουν το σύμπαν, γιατί ως θάλεγε ο Ηράκλειτος ούτε λέγουν, ούτε κρύπτουν, αλλά σημαίνουν. Στο κάθε βήμα μια έκρηξη ελαιώνα έσπαγε δε διαμαντικά το μάτι.

Αν κινήσουμε με τη δύναμη της φαντασίας μας αυτές τις ποιητικές εικόνες, που η κάθε μία σημαίνει κι ένα πολυδιάστατο ερώτημα, μας αποκαλύπτεται ένε έγχρωμο, οργιαστικό σύμπαν, μια πηγή κρυφή που υποδηλώνεται από τον ήχο της, ένα βουνό, όπου μέσα του ενυπάρχουν η κίνηση κι ο πετρωμένος αιώνας, και πάνω απ\' όλα η θαυμάσια ταύτιση του ανθρώπου με τα νησιά, τις πέτρες, τον αέρα και τα δέντρα.

Η ποίησή του είναι συμπαντική, ακριβώς γιατί το υποκείμενο σπάει στα όρια του αυτισμού του και διαχέεται σε όλο τον ενόργανο και ανόργανο κόσμο, σε όλα τα αστρικά και γήινα.