"Μη πιστεύεις στη μοίρα Βέα. Σε σένα να πιστεύεις. Η ζωή είσαι εσύ και η ζωή πάει όπου εσύ την πας. Τόλμησε. Μόνο αυτούς που τόλμησαν φοβήθηκε η ζωή. Φτάνω στο τέλος και για ένα μόνο πράγμα μετανιώνω. Για τις γυναίκες που στη ψυχή τους είχαν τα λάθη μου και ήταν καταραμένες εξαιτίας μου. Μόνο γι\' αυτό. Και από όλες ζητώ συγγνώμη. Αν κάποτε μάθεις, συγχώρεσέ με. Δε σου ζητώ να καταλάβεις μόνο να με συγχωρέσεις. Αν κάποτε μάθεις μη φοβηθείς. Να τολμήσεις ότι τόλμησα. Μόνο έτσι θα φτάσεις στο τέλος και θα είσαι ευτυχισμένη. Μόνο έτσι θα νιώσεις μέχρι το μεδούλι της ψυχής σου τον έρωτα. Όπως τον ένιωσα κι\' εγώ..."

Αυτά είπε στην εγγονή της η Βεατρίκη λίγες ώρες πριν ξεψυχήσει. Μα εκείνη δεν ήξερε, δεν γνώριζε, δεν έμαθε ποτέ...

Δεν έμαθε πως για τα μάτια της Βεατρίκης, άντρες σκότωσαν και σκοτώθηκαν, για τα μάτια της πρόδωσαν και προδόθηκαν, για τα μάτια της πλήγωσαν και πληγώθηκαν.

Σαράντα χρόνια αργότερα το τίμημα το πληρώνουν τέσσερις γυναίκες. Σαράντα χρόνια αργότερα πληρώνει το τίμημα και αυτή. Όλες πλήρωσαν, μα πιο πολύ αυτή. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Έτσι είναι. Έτσι γίνεται πάντα. Και το τίμημα είναι η αγάπη ενός άντρα που στην οικογένειά του υπάρχει ακόμα ο πόνος που προκάλεσε η γιαγιά της, η θρυλική Βεατρίκη.