Ένα memoir τρυφερό και ζεστό, αστείο και σοβαρό, γραμμένο μέσα από την καρδιά της Ζοζεφίνας, που ήθελε σαν θα μεγάλωνε, να γίνει για λίγο...

[...] Είχε γεννηθεί το θέρο, στο σταροχώραφο που θέριζε ο πατέρας του με το δρεπάνι. Η μάνα του έδενε τα δεμάτια με την κοιλιά στα δόντια. Εκεί την έπιασαν οι πόνοι. Τον γέννησε και τον αφαλόκοψε μονάχη της, κάτω από έναν έλατο. Έτσι κι αλλιώς δεν προλάβαινε να πάει στο χωριό. Ύστερα φώναξε τον άντρα της, που συνέχιζε να θερίζει και δεν είχε πάρει είδηση, και του \'δειξε το γιο του.[...]