Στην πρώτη νιότη μου έλεγα σχεδόν πάντα "ναι" στο σαρκικό έρωτα, που ερχόταν απότομος κι ορμητικός "σαν θρακικός βοριάς". Ο καιρός κυλούσε μέσα σε κλίμα ανεμελιάς, απολάμβανα τη γυναικεία συντροφιά και ρουφούσε αχόρταγα τις χαρές του έρωτα.

Περνούσα τις πιο καλές μου μέρες, αλλά δεν έλειπαν οι προβληματισμοί και τα διλήμματα. Με τον καιρό μάλιστα μπήκα και σε δύσκολες διαδικασίες, που απαιτούσαν ψυχραιμία και υπομονή, περίσκεψη και αντοχή.

Όμως, όσα σκαμπανεβάσματα κι αν είχα, οι γυναίκες ήταν εκείνες που μου άνοιξαν τις πόρτες της ζωής και μου έδειξαν τον κόσμο και τη μαγεία του, οι γυναίκες με ανύψωσαν αλλά και με προσγείωσαν, με έκαναν να υποφέρω αλλά και με λύτρωσαν, μου ξαναέδωσαν την παιδικότητα αλλά και με ωρίμασαν. Τέλος, γυναίκα ξεχωριστή είναι αυτή που μετέτρεψε την πορεία μου στη ζωή σε ένα γοητευτικό ταξίδι, σε μια συναρπαστική περιπέτεια.