Ζω και πιστεύω ότι ΖΩ γιατί γράφω, δημιουργώ, τραγουδώ, περπατώ, γελώ και κλαίω, δακρύζω, ριγώ, συγκινούμαι. Αγαπώ.

Είμαι σίγουρος πως ΖΩ, γιατί είναι ζωντανές οι αισθήσεις μου, τα αισθήματά μου. Κάνω ακόμα λάθη και σφάλματα.

Αισθάνομαι όμορφα όταν οι άλλοι με αγαπούν. Το ίδιο όμως αισθάνομαι όταν με κοροϊδεύουν, με ξεγελούν, μου λένε ψέματα και τα πιστεύω γιατί έτσι νιώθω σαν μικρό παιδί που δεν κρατά κακία. Είμαι σίγουρος ότι ζω γιατί μου το λέει η φωνή μου, ο παλμός, η όρεξη, η δίψα που έχω για να κάνω αυτό που ξέρω.

Και εφόσον ακόμα γράφω τραγούδια και τραγουδώ, ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΖΩ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΩΝ.

Η ζωή, φίλοι μου, μοιάζει με την ατέλειωτη άσφαλτο, είναι σαν ένας απέραντος δρόμος που δεν έχει τέρμα πουθενά - με καλοκαίρια και χειμώνες, πότε με ξαστεριά και πότε με ορατότητα μηδέν, με ήλιους και φεγγάρια και άλλοτε με μολυβένιο ουρανό.

Ο δρόμος σου πότε είναι ειδυλλιακός και ίσιος και πότε με λακκούβες και λασπόνερα. Πότε βλέπεις δεξιά και αριστερά κρίνα στους αγρούς να ευωδιάζουν και παρακάτω μπορεί να δεις σκουπίδια και απόβλητα. Η ζωή, φίλοι μου, είναι μια ατέλειωτη άσφαλτος. Περπατάς, οδηγείς, στέκεις, ξεκινάς πάλι... Στρίβεις από δω, στρίβεις από κει για να βρεις τον προορισμό σου. Χάνεσαι, ξαναβρίσκεσαι, γλιστράς, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Η ατέλειωτη άσφαλτος που λέγεται ζωή είναι η μόνη άσφαλτος που την περνάμε όλοι.

Στην άσφαλτο, στον απέραντο δρόμο, στον απέραντο δρόμο, τρέχουν οι ρόδες, τρέχουν οι ώρες, τρέχω κι εγώ για να σε πιάσω, μα δεν μπορώ...

Πολλές φορές γίνεται αυτό, μα η ελπίδα δεν τελειώνει ποτέ, όσο θα \'μαστε εμείς ζωντανοί!...