Κι ο "ψηλωμένος νους" χαμήλωσε κι αγίασε ο πόνος ..

Ν\' αντέχω τα βασταγμένα δάκρυα που γίνηκαν κοφτερό γυαλί. Ν\' αντέχω τις νύχτες που με σβουρίζουν αλύπητα. Να καταλαγιάσω τα βασταγμένα παράπονα που πνίγονται σ\' ανάερες ανάσες. Να καταλαγιάσω τις κατάρες που βγήκαν από μάνα απόνετη και γίνηκαν εφιάλτες, γίνηκαν στοιχειά τρομερά κι απάλευτα. Ν\' αλυσοδέσω τις βουβές κραυγές μου που τις νύχτες ουρλιάζοντας σκίζουν τα τείχη, ανεμοπλέκονται κι ανεμοσεργιανίζοντας με εκθέτουν.

Κι οι γείτονες είναι κοράκια μαύρα μ\' οχεντίσια στόματα, με φαρμακερές ψυχές... Κι ένα δάκρυ λαμπόστραψε στην κόγχη του ματιού μου, δεν κύλησε, γίνηκε και κείνο κοφτερό γυαλί.