- Το Νικολιό σκέφτομαι, μπάρμπα Γιάννη, τον «πόνεσα το Νικολιό, θα... Δεν πρόλαβε να του ζητήσει χάρη, ο μπάρμπα Γιάννης, ήταν μεγαλόψυχος, κι όπου δυστυχία βοηθούσε δίχως να το ζητήσουν.

Το Νικολιό θα τον φροντίζω εγώ, και συ θα τον ακούς και θα τον βλέπεις κοιτάζοντας το φεγγάρι.

Ακούγοντας για το φεγγάρι η Ρηνιώ λαχτάρισε, σα να τη δάγκωσε φίδι και σαν τρελή, σαν πουλί, διάβαινε το δρόμο κατά το Νικολιό, ο μπάρμπα Γιάννης ξοπίσω της να τρέχει λαχανιάζοντας σα σκύλος, ώσπου έφτασε στη στάνη και σαν είδε αυτά που είδε, κάηκαν τα σωθικά του, αγρίεψε και δεν άφησε Άγιο για Άγιο κρεμασμένο.

Ο Νικολιός ψυχοραγούσε στην αγκαλιά της Ρηνιώς. Η Ρηνιώ έσκουζε σα μάνα, παρακαλούσε τον μπάρμπα Γιάννη να τον σώσει, το Θεό, κι ο Νικολιός με τη ψυχή στο στόμα φώναζε, τα φεγγάρια σώστε, το φεγγάρια, η γη σκοτείνιασε Ρηνιώμ\' σε χάνω, κι ύστερα... Κι ύστερα τίποτα.

Όλη τη νύχτα η Ρηνιώ κράταγε στην αγκαλιά της τον άψυχο Νικολιό μεσ\' τη στάνη, τον έκλαψαν με μαύρο δάκρυ, ως και τα ζωντανά της στάνης ρέκαζαν και πόναγαν σα νά \'ταν παιδί τους.

Την άλλη μέρα, κατά το γιόμα, άνοιξαν ξανά τον τάφο του Γιώργη, του πατέρα του κι έθαψαν το Νικολιό μ\' ούλα τα βάσανα του.

- Ένα φεγγάρι στο χώμα έλεγε κι έκλαιγε η Ρηνιώ.

- Γλύτωσε Ρηνιώμ\', έλεγε η θεία Κώσταινα, γλύτωσε απ\' τα βάσανα.