Οι στίχοι: "Η ουτοπία είναι η σοφία που δεν κατανοήσαμε και πίσω κοιτάζοντας έλειπα χρόνια/ που δε θυμάμαι/ μπροστά οι ημερομηνίες που δε θα με γνωρίσουν" συνοψίζουν τους άξονες της νέας ποιητικής συλλογής του θεσσαλονικιού Βασίλη Φαϊτά. Μια συνομιλία/ απογραφή του παρελθόντος και ταυτοχρόνως μια αναζήτηση με το "δίχτυ του χρόνου" και την "περιπλοκή του καιρού". Ο Φαϊτάς "θραύοντας τις διαστάσεις ενός διάτρητου χρόνου" καταφέρνει να προσδιορίσει με συστολή -διόλου τυχαία η συχνή αναφορά των επιθέτων: ανείπωτος, ανείδωτος, απρόσιτος- τους ανακυκλωμένους προορισμούς του μέλλοντος που άλλοτε χύνεται ποτάμια στην παιδική ηλικία του γαλάζιου, και συχνότερα διακτινίζεται στο φουρτουνιασμένο χάος του σύμπαντος.

Μια εσωτερική συνομιλία/ανίχνευση που επιτρέπει η ποίηση κι αποκαλύπτουν οι στίχοι, σταθερά διαρθρωμένοι σε συναισθήματα, αγωνίες, θλίψη, φόβους και αναμνήσεις. Επώδυνες φράσεις/αντιθετικές (μπορεί και σύνθετες) ποιητικές στιγμές: στα σκουριασμένα κύτταρα της προαιώνιας θλίψης, κυματισμοί θλίψης/ μ\' ανασηκώνουν στα χείλη της παλίρροιας, σε μια εφήμερη αιωνιότητα, ανάμεσα σε δύο αβύσσους η μοναξιά περαστική, φάροι αποδημητικοί, αιωρούμενη απειλή, είναι αργά στη νιότη του, σκορπίζει ο άνεμος/ αποτεφρωμένους αιώνες, ναυαγισμένα πρωινά, η ακτινοβολία της φθοράς/ μας ζώνει σαν αύρα, που αποτυπώνουν μια ποίηση καλά δουλεμένη ("Ώρες ολόκληρες [...] πέρασα ξοδεύοντας/ να βρω τις μυστικές λέξεις") στενά συναρτημένη με την αγωνία της ζωής -του παρόντος, και την αναπότρεπτη αναζήτηση του απρόσιτου -πλην προσδιορίσιμου στην αβεβαιότητά του μέλλοντος.

"Η ψυχή ανήκει στα χελιδόνια και στους χαρταετούς" γράφει κάπου ο Βασίλης Φαϊτάς συμπυκνώνοντας τη νέα ποιητική του κατάθεση. Για διευκόλυνση του αναγνώστη θέτει ως προμετωπίδα του στίχους του Έλιοτ "Ο παρελθών και ο μέλλων χρόνος/ Ό,τι θα μπορούσε να \'ταν και κείνο που ήταν/ Τείνουν προς ένα τέλος, που είναι πάντα παρόν".