Για φαντάσου...

Να λες Μαρία κι ένα πρωί να σου χτυπά η Άνοιξη το τζάμι.
Να λες Μαρία και ν’ αναβλύζει πηγή στην έρημο.
Να λες Μαρία και να γίνεται ησυχία.
Να λες Μαρία και η βρύση να στάζει μάλαμα.
Να λες Μαρία και το βοτσαλάκι να γίνεται δαχτυλιδιού πετράδι.
Να λες Μαρία και να πέφτεις από τα σύννεφα.
Να λες Μαρία και να γίνεσαι άτρωτος.
Να λες Μαρία κι η νύχτα να σου ψιθυρίζει λόγια μαγικά.
Να λες Μαρία και να υποτροπιάζει το καλό.
Να λες Μαρία και να πνέει ούριος άνεμος.
Να λες Μαρία και σαν αντίλαλος ν’ ακούγεται από μακριά το παράγγελμα: άρατε πύλας!
Να λες Μαρία και να φωταγωγείται η πόλη.
Να λες Μαρία και να ταξιδεύεις μεσοπέλαγα καβάλα σε γυμνασμένα δελφίνια του αφρού.
Να λες Μαρία και να νιώθεις πώς μεγαλώνεις χωρίς να γερνάς.
Να λες Μαρία και να συνομολογείται ειρήνη.
Να λες Μαρία και να υψώνουν λευκή σημαία οι φυλακές.
Να λες Μαρία και να μην αμαρτάνεις.
Να λες Μαρία και ν’ αποφασίζεις εύκολα, αν είναι για το καλό των άλλων.
Να λες Μαρία και να ’ναι προς το συμφέρον όλων η ευτυχία σου.
Να λες Μαρία και να τα εννοείς όλα.