Ο Πολυράκης γενικά γράφει πολύ καλά. Έτσι και το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ξεφεύγει από τον κανόνα. Έχω όμως τη γνώμη ότι άλλα του ήταν ακόμη καλύτερα!

οπως ολα τα βιβλια του Γιωργου Πολυρακη, ετσι κι αυτο ειναι εκπληκτικο...

Η πρώτη μου γνωριμία με τον κο Πολυράκη δεν ήταν καλή δυστυχώς!

Το πάλεψα πολύ αυτό το βιβλίο, ήθελα να το αφήσω από την αρχή... Κάποια στιγμή λίγο σαν να πήγε να γυρίσει, αλλά τελικά πάλι με οδήγησε στο να διαβάζω τις σελίδες μηχανικά... Τελικά στις 300 σελίδες αποφάσισα να το εγκαταλείψω! Βαρέθηκα τόσο πολύ... Νομίζω πως ο συγγραφέας αναλώθηκε υπερβολικά στα συναισθήματα των χαρακτήρων του, σε σημείο να κουράζεται ο αναγνώστης... Δεν υπήρχε ροή... Σαν να κολούσε ο χρόνος σε στιγμές, που αναλύονταν υπερβολικά και με γραφή δύσκολη, δυσνόητη...

Κάποια ιστορικά στοιχεία που αφορούσαν την εποχή της Ιεράς Εξέτασης και των συνθηκών εκείνα τα χρόνια ήταν το μόνο που μπορώ να πω ότι με τράβηξε...

Θα το προσπαθήσω με κάποιο άλλο βιβλίο για να έχω πραγματικά άποψη για την γραφή του κου Πολυράκη...

Εχω διαβασει πολυ ωραια βιβλια του συγγραφεως που με ενθουσιασαν, το συγκεκριμενο ομως δεν με ξετρελανε. Εχει πολυ καλη ιστορια που σε ταξιδευει στα χρονια που η μοιχεια ηταν εγκλημα, εχει πολλες πληροφοριες για την τοτε εποχη και τον τροπο που φερονταν στους ανθρωπους και ιδιως στις γυναικες.

Το δέκατο τέταρτο μυθιστόρημα του Γιώργου Πολυράκη είναι ένα χορταστικό και σκληρό μυθιστόρημα που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα. Διαδραματίζεται εξ'ολοκλήρου στην Μεσαιωνική Ισπανία και πιο συγκεκριμένα στη Βαλένθια τα ζοφερά χρόνια που την εξουσία της θρησκείας κρατούσε η Ιερά Εξέταση.

Ένα μυθιστόρημα με ιστορική διάσταση όπου πλήθος ιστορικών γεγονότων μπλέκονται με τον ρου της ιστορίας με έναν τρόπο που δεν κουράζει τον αναγνώστη στο ελάχιστο, αντιθέτως αυτά διοχετεύονται σαν γνώσεις σε αυτόν. Ο μύθος με τον οποίο ο Γιώργος Πολυράκης έπλεξε τα ιστορικά δεδομένα είναι δυο έρωτες που γεννόνται στις σκοτεινές εποχές της Ιεράς Εξέτασης.

Με λόγο μεστό και στρωτό που ρέει ευχάριστα ο συγγραφέας καταθέτει μια ιστορία με πολλές ανατροπές και ιστορικά γεγονότα ενώ δεν παραλείπει να περάσει μηνύματα για το φανατισμό αλλά και τις κτηνωδίες που έλαβαν χώρα στο όνομα του Χριστού και της Εκκλησίας. Ένας καταιγισμός ερεβώδων εικόνων μέσα στα βασανιστήρια της Ιεράς Έδρας, με περιγραφές ωμές, σκληρές και πολύ ρεαλιστικές. Ωστόσο, στις περιγραφές παρατήρησα πολλές επαναλήψεις και αδύναμους ρεαλιστικά διαλόγους που θα μπορούσαν να είχαν διορθωθεί.

Μέσα από την ιστορία του ο Γιώργος Πολυράκης τονίζει την επαναλαμβανόμενη τροπή της ιστορίας γενικότερα και διαβάζοντας τον μύθο πλεγμένο με τα ιστορικά γεγονότα μπορεί κανείς να παραλληλίσει την Ιερά Εξέταση με τον Αδόλφο Χίτλερ, που αν και σε διαφορετικούς αιώνες υπήρχε ένα άσβεστο μίσος για τους Εβραίους. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς διότι ακόμη κι αν ο μύθος δεν αφορά κάποιον, τα στοιχεία που θα πάρει για εκείνη την εποχή του σκοταδισμού και του απόλυτου φανατισμού, θα αποζημειώσουν και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Μια ιστορία που δείχνει την δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και την ζωοποιό δύναμη της φιλίας, της αγάπης και της άδολης προσφοράς και την επίδρασή της στις ψυχές των ανθρώπων. Οι ήρωες της ιστορίας μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι συμφορών και δύσκολων καταστάσεων αλλά τελικά βρίσκουν το δρόμο και την αγαλλίαση που ποθούν γιατί όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος «αν δεν ελπίζεις, δε θα βρεις το ανέλπιστο, που είναι ανεξερεύνητο και απλησίαστο». Καλή ανάγνωση!

Δεν έχω λόγια! Δεν το πιστεύω! Αυτό το βιβλίο δεν είναι ο Πολυράκης που λάτρεψα, αγάπησα, κόλλησα, όχι! Ανουσίως και κατά φλύαρο τρόπο μακροσκελές, αδύναμο, αδύνατο, ξέπνοο, καμία σχέση με ό,τι έχω διαβάσει μέχρι τώρα! Τον συγγραφέα τον γνώρισα καιρό πριν ξεκινήσω τις παρουσιάσεις μου και είναι ο μόνος συγγραφέας που έχω κρατήσει τα βιβλία του σε περίοπτη θέση για να τα διαβάζω ξανά και ξανά (κι επ\' ευκαιρία να τα παρουσιάσω στους αναγνώστες). Πού είναι ο συγγραφέας που έγραψε το Εκείνη η στιγμή; Πού είναι ο συγγραφέας που έπλασε και μας χάρισε το μοναδικό και αξεπέραστο Η κόρη της ανεμώνης; Πάντως δεν είναι μέσα σε αυτό το βιβλίο κι έχω πάθει σοκ! Ο κύριος Πολυράκης δε γράφει έτσι, εκτός κι αν ήθελε να πειραματιστεί, οπότε παρακαλώ να επιστρέψει στα γνωστά ασπρόμαυρα μονοπάτια!
SPOILERS
Βαλένθια 1492. Οι Εβραίοι αρχίζουν να εκδιώκονται από την Ισπανία. Σχέδιο του διαβόητου Τορκεμάδα, επικεφαλής της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης. Ο Χριστόφορος Κολόμβος βρίσκει επιτέλους χρηματοδότες στο πρόσωπο των βασιλέων και ετοιμάζεται να βρει νέο δρόμο για τις Ινδίες. Ο Αλφόνσο, που ζει με την αδελφή του Μαρισόλ, ερωτεύεται τη Σαρίτα, την κόρη του πλούσιου άρχοντα δον Αλεχάντρο. Η Μαρισόλ έχει χάσει τον άντρα της εδώ και δέκα χρόνια αλλά η μυστηριώδης εξαφάνισή του δεν τον ανακηρύσσει και νεκρό, οπότε η Μαρισόλ βάζει σε αναμονή τη ζωή της. Η μητέρα των πρωταγωνιστών μας καταλαβαίνει τον έρωτα του Αλφόνσο και της Σαρίτα και θυμώνει. Ο Αλφόνσο κερδίζει την εμπιστοσύνη του δον Αλεχάντρο και ζει τον έρωτά του με τη Σαρίτα, η οποία έχει γίνει φίλη με τη Μαρισόλ. Μετά το θάνατο του Αλφόνσο από τέτανο, η μάνα του καταδίδει τη Σαρίτα στην Ιερά Εξέταση για κάτι αστόχαστα λόγια που την άκουσε να λέει. Η Σαρίτα βασανίζεται από την Ιερά Εξέταση ενώ η Μαρισόλ γνωρίζει τον ανηψιό του δον Αλεχάντρο, τον γοητευτικό ιερωμένο Πάμπλο και ζουν έναν έρωτα όλο εμπόδια.
Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Όλες οι υπόλοιπες σελίδες είναι εκτεταμένες σκέψεις και συναισθήματα της Μαρισόλ και του Πάμπλο (πώς νιώθουν, γιατί δεν πρέπει να συνευρεθούν, τι να κάνουν, πώς να νατέξουν μακριά ο ένας από τον άλλον), αναλυτικά βασανιστήρια της Σαρίτα, οι σκέψεις και τα συναισθήματα της Σαρίτα όταν απελευθερώθηκε λόγω έλλειψης αποδείξεων.
Το βιβλίο ξεκινά με την κλασική ανατροπή του συγγραφέα, κοινός τόπος σε όλα τα μυθιστορήματά του, όπου τα βασικά πρόσωπα που δίνονται στην πλοκή του οπισθόφυλλου πεθαίνουν ή βγαίνουν από την ιστορία και η πλοκή πάει αλλού. Λεω οκ, το έχουμε. Μετά όμως, ο έρωτας της Μαρισόλ και του Πάμπλο δε με έπεισε, τα βασανιστήρια της Σαρίτα ήταν πάρα πολλά και αναλυτικότατα, ακόμη κι αν σέβομαι τη σκέψη του συγγραφέα να εντάξει πραγματιστικά και ιστορικά στοιχεία για την αληθοφάνεια της πλοκής.
Η Σαρίτα ελευθερώνεται και ζούμε την αγωνία της να ξεφύγουν με τον πατέρα της από τα νύχια της Ιεράς Εξέτασης που πλέον έχει το μάτι της πάνω τους κι έτσι καταφεύγουν στον Χριστόφορο Κολόμβο, μπας και τους πάρει μαζί τους. Και η συζήτηση μαζί του μεταφέρεται σε τρίτο πρόσωπο από τον Αλεχάντρο στον Πάμπλο, αναλυτικότατα και περιγραφικότατα. Εκεί που λες θα φύγουν με τον Κολόμβο, επιστρέφει ο σύζυγος της Μαρισόλ, που είχε καταδικαστεί σε καταναγκαστική κωπηλασία στις γαλέρες για μια κλοπή. Εκεί ξαναποκτά ενδιαφέρον η πλοκή, μιας και μέχρι να μάθουμε τι θα κάνει πλέον ο σύζυγος με τη Μαρισόλ, πώς νιώθει απέναντί της (την αγαπά ή είναι βίαιος;) περνάνε κάμποσες σελίδες ακόμη. Και ξανά μανά αναλυτικά η σκέψη της Μαρισόλ, που καταδυναστεέυεται από έναν άντρα που τον άλλαξαν οι κακουχίες και τα βάσανα: να τον σκοτώσω; κι αν τον σκοτώσω τι θα γίνει ο Πάμπλο; να το σκάσω με τον Πάμπλο; να κάνω υπομονή μέχρι να το σκάσουμε όλοι μαζί;
Τέλος πάντων, τριάντα πέντε χρόνια μετά ο Πάμπλο αναπολεί τα γεγονότα και προσεύχεται ο κόσμος σύντομα να απαλλαγεί από το μίασμα της Ιεράς Εξέτασης και να ανθίσουν τα ηράνθεμα. Ωραίο το κλείσιμο αλλά κι αυτό πολύ βεβιασμένο, χωρίς πνοή και δυστυχώς η μέχρι το τέλος πορεία του κειμένου και των ηρώων δε με άφησαν να ευχαριστηθώ την ολοκλήρωση της ανάγνωσης.
Στενοχωρέθηκα πάρα πολύ με αυτό το βιβλίο, δεν είναι δείγμα του ταλέντου και του πλούσιου υφολογικού στοιχείου της γραφής του Πολυράκη. Έχουμε ένα εξαιρετικά πρωτότυπο θέμα για ελληνικό μυθιστόρημα αλλά οι ήρωες παραμένουν χάρτινοι, επίπεδοι και κινούνται με λάθος χειρισμό και περιγράφονται με λάθος λέξεις. Ανυπομονώ να διαβάσω το επόμενο βιβλίο, με την ελπίδα ο κύριος Πολυράκης να επιστρέψει στα αγαπημένα μου (μας) μονοπάτια.