Η Μαρία Κούρση, και σε αυτήν τη συλλογή της, επιβεβαιώνει την ποιητική της ικανότητα να διηγείται την επιθυμία, το σαρκασμό του έρωτα, την προσδοκία του, την έλλειψη που όμως δεν συνεπάγεται ελλιπή ζωή - μια και γεμίζει με ποίηση. Λόγος κοφτός, γλώσσα κοφτερή, εικόνες σπαρακτικές, γεγονότα της διπλανής πόρτας, από την οποία περνά αέρας· τόσο όσο χρειάζεται για να χωρέσει ένα σημείωμα αποκάτω. Και μετά, οι λέξεις· πάντοτε αυτές.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Σε μια σπιθαμή γης
που δεν μου αναλογεί
ο αέρας με προίκισε

(ούτε που ξέρω πώς να φροντίσω
την ποίηση εσένα
όλα τα ψέματα που κάνουν
την ποίηση εμένα)

Έλειψα για κάμποσο γύρισα
(για λίγο) το σπίτι ορθάνοιχτο
φωτεινό και καθαρό κι αν είχα
παραλείψει μια καληνύχτα ποτέ
δεν μπόρεσα να πω γιατί ο
επίλογος ήταν από την ποίηση
ελαφρύτερος και η ζωή βαρέλι
αμείλικτο κυλούσε η ποίηση
δεν έχει φωτογένεια.