Επτά ιστορίες που εκτυλίσσονται με φόντο τους χώρους ενός νοσοκομείου και η πρωταγωνίστρια της κάθε μιας από αυτές αλληλεπιδρά λίγο ή πολύ με τις υπόλοιπες. Διάβασα το "Σκόνη του τίποτα" σε ένα απόγευμα με "άρπαξε" από την πρώτη σελίδα. Η πρότασή μου είναι να μην πάρετε αυτό το βιβλίο για να το διαβάσετε χαλαρά ένα εκδρομικό Σαββατοκύριακο ή στις καλοκαιρινές διακοπές και προς Θεού μη το πάτε δώρο σε άρρωστο ή άνθρωπο που περιμένει κρίσιμα αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων. Το βιβλίο απαιτεί ενσυνείδητη ανάγνωση για να μπορέσει κανείς να ξεδιπλώσει τον πλούτο του και να εμβαθύνει στους χαρακτήρες που ζουν κινούνται και αντιμετωπίζουν τα θέλω, τα όνειρα, τα λάθη τους και φυσικά την αγωνία για την εξέλιξη της πραγματικής ή υποθετικής τους αρρώστιας. Η γλώσσα και η έκφραση είναι πολύ πολύ προσεγμένα και οι ιστορίες πρωτότυπες με καλή ροή και δέσιμο. Όλες έχουν ένα τέλος-λύση-ανακούφιση που θυμίζει αρχαία τραγωδία. Η "Σκόνη του τύποτα" άφησε το πνευματικό της αποτύπωμα μέσα μου και δεν νομίζω ο χρόνος να καταφέρει να σβήσει.