Η αρχή της προστασίας του καταναλωτή ανάγεται στην αρχή της προστασίας του ασθενέστερου, που αποτελεί ειδικότερη εκδήλωση της αρχής της καλής πίστεως. Ο αντίστοιχος όμως μηχανισμός προστασίας του καταναλωτή θα ήταν λειψός αν δεν προβλεπόταν νομοθετικά η αντανάκλασή του σε δικονομικές ρυθμίσεις ανάλογης τελολογίας. Υπό το πρίσμα αυτό, το θεσπισθέν με τον ν. 3869/2010 ειδικό νομοθετικό καθεστώς για τη (μικρο)πτώχευση των ιδιωτών (και κυρίως των καταναλωτών) συνοδεύεται από διαδικαστικό (δικονομικό) πλαίσιο κανόνων δικαίου που εντάσσονται τόσο στο συγκεκριμένο νομοθέτημα όσο και στο έκτο βιβλίο του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας περί της διαδικασίας εκούσιας δικαιοδοσίας.
Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να καλύψει τα επιμέρους δικονομικά ζητήματα που αναφύονται από τη δίκη για τη ρύθμιση οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων, ξεκινώντας από την προδικασία της σχετικής αιτήσεως, δηλ. από το στάδιο του εξωδικαστικού συμβιβασμού και καταλήγοντας στην αναγκαστική εκτέλεση. Η πλούσια νομολογία των τελευταίων δύο ετών καθώς και τα πορίσματα της θεωρητικής επεξεργασίας -η νομολογία και η βιβλιογραφία έχουν ληφθεί υπόψη έως τις 28.2.2013- ήταν πολύτιμοι αρωγοί στην προσπάθεια αυτήν.