Νοιώθετε ποτέ να πνίγεστε;

Την επομένη ξύπνησα με κάπως καλή διάθεση. Σηκώθηκα, ήπια τον καφέ μου, έβαλα κάτι πρόχειρο -ευτυχώς, όχι γραβάτες εκείνη την ημέρα- κι έφυγα για το μετρό. Ο ήλιος έλαμπε, και τίποτα δεν μαρτυρούσε πως η μέρα θα τέλειωνε τόσο άσχημα. Καθώς κατηφόριζα την Υμηττού, πρόσεξα ένα παράξενο σύνθημα γραμμένο στον μαντρότοιχο μιας μονοκατοικίας: "Να ετοιμάζεστε για πόλεμο". Τι σήμαινε αυτό; Ήταν κάποιο σχόλιο πάνω στην παρούσα κατάσταση; Ο πόλεμος που σχεδιάζουν εναντίον μας η κυβέρνηση και τα μίντια; Ή ο πόλεμος που πρέπει να κηρύξουμε εμείς εναντίον τους; Ή μήπως ήταν κάτι άσχετο, μια βλακώδης προφητεία, μια προειδοποίηση για τη Δευτέρα Παρουσία, για τα ούφο που θα έρθουν να μας πάρουν;

Η κρίση. Αυτό είναι το νήμα που διαπερνά το ανά χείρας βιβλίο. Όχι όμως η οικονομική κρίση, αλλά η κρίση γενικότερα: η κρίση που αλλάζει τη ζωή των ανθρώπων, που βγάζει στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό τους, τα ταπεινότερα των ενστίκτων τους, αλλά και που (ακριβώς γι’ αυτό) μπορεί να γίνει αφορμή αντίστασης στην πολιτισμική, ηθική και πνευματική κατρακύλα.

Η κρίση είναι ένα τέλος και, συνάμα, μια αρχή. Γι\' αυτό και η "Ελληνική ασφυξία" είναι εντέλει ένα αισιόδοξο μυθιστόρημα.