Η Γιασμίν έσκυψε, τράβηξε ένα παλιό τσουκάλι από το τζάκι, σήκωσε κάτι μαυρισμένα τούβλα και μετά δυο-τρία σαπισμένα σανίδια. Παραμέρισε και κάτι παλιές εφημερίδες και εμφανίστηκε ένα κασόνι. Ένα παλιό και φθαρμένο κασόνι. Το άνοιξε...
Η Κλέλια, δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της, θαμπωμένη. Μπροστά της απλωνόταν ένας θησαυρός. Διαμάντια, ρουμπίνια, σμαράγδια, ζαφείρια! Άλλα δεμένα σε κοσμήματα, κι άλλα σκέτα, στραφτάλιζαν σαν το εκτυφλωτικό φως μιας έκρηξης.
"Πολύτιμοι λίθοι!" ψιθύρισε μαγεμένη.
Η Γιασμίν της έκανε νόημα να σωπάσει.
"Όλοι οι εφιάλτες, που περάσαμε κορίτσι μου, επιτέλους, ανήκουν στο παρελθόν. Αυτές οι πέτρες είναι το εισιτήριό μας για την ευτυχία".
Η Κλέλια την άκουγε μαρμαρωμένη και δεν πίστευε, ούτε τα μάτια της, ούτε τ\' αυτιά της.
Ευτυχία!!! Είχε ξεχάσει από καιρό, το νόημα αυτής της λέξης.