Ο ήχος των τακουνιών μου στο πλακόστρωτο των παρισινών δρόμων ακουγόταν παράταιρα. Τακ τακ τακ. Τακ τακ τακ. Σαν τις τρεις συλλαβές της λέξης "πρέσβειρα". Μιας λέξης που τώρα με σαρκάζει. Πού βρισκόταν το όνειρο λοιπόν; Δεν στεκόταν στις διαβάσεις, δεν κατέβαινε από τον μολυβένιο παρισινό ουρανό.

Όλα μια διάψευση.

Μέσα σε μια διάψευση εκτυλίσσεται η ιστορία της "Πρέσβειρας των Παρισίων", που, πιασμένη στην αρπάγη της ίδιας της φιλοδοξίας της, βρίσκεται μάρτυρας, κατήγορος και κατηγορουμένη, άλλοτε καταλογίζοντας ευθύνες και άλλοτε όχι, μα πάντα κρύβοντας την αλήθεια ακόμα κι από τον ίδιο της τον εαυτό.

Σε ποιους μυστηριώδεις κανόνες υπακούει όποιος συντρίβεται από διαψεύσεις; Ποιοι δρόμοι οδηγούν στην τραγική κατάληξη; Πώς συμπλέκεται το ιδιωτικό με το κοινωνικό; Και ποια τα όρια ανάμεσα στον έρωτα και στην αξιοπρέπεια;

Σε αυτά και σε άλλα παρόμοια ερωτήματα επιδιώκει να απαντήσει η ιστορία της "Πρέσβειρας των Παρισίων" μέσω της μυθοπλασίας, όπου η ίδια η γραφή γίνεται μέρος της πλοκής.