Κείμενα για την τέχνη και την ψυχανάλυση. Όπερα, ποίηση, τραγωδία, θεωρία: Αρτώ, Ντερριντά, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Λεκατσάς, Σοφοκλής, Βέρντι, Ντβόρζακ, Μπιζέ. Λόγος για το μη αναπαραστάσιμο της τέχνης, για το προσδιοριστικό κενό της τέχνης, για τον καλλιτέχνη ο οποίος προηγείται πάντοτε του αναλυτή.

Η ερμηνεία της γραφής ως αμφιταλάντευση μεταξύ του ασφαλούς του γλωσσολογικού σημείου και του αβεβαίου του ψυχαναλυτικού γράμματος, του γράμματος του ασυνειδήτου, του αποβλήτου, του απορρίματος της καλλιτεχνικής πρόθεσης, του ανερματίστου του αποτυπωμένου στο χαρτί λογοτεχνικού συμβάντος.