Όπως με τα βιβλία μου που προηγήθηκαν, έτσι και με το έργο "Αλεξανδρινοί Αντικατοπτρισμοί" αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνήσω με τον αναγνώστη προτού εκείνος αρχίσει να διαβάζει τα διηγήματα αυτά.

Και πρώτα να εξηγήσω την επιλογή του τίτλου. Ο αντικατοπτρισμός δεν είναι απόλυτη πραγματικότητα αλλά δεν είναι και αποκύημα της φαντασίας. Τον αντικατοπτρισμό τον βλέπεις, δεν είναι ψέμα, αλλά δεν είναι και απόλυτη αλήθεια. Τον βλέπεις, αλλά δεν υπάρχει έτσι όπως τον βλέπεις.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους ναυτικούς ότι έλεγαν ψέματα, όταν κατά τον μεσαίωνα έβλεπαν τα βράχια στο στενό της Μεσσίνας - ανάμεσα στην Καλαβρία και τη Σικελία - να μεταμορφώνονται σε μαγικά παλάτια. Τα παλάτια της Φάτα Μοργκάνα, της αδελφής του βασιλιά Αρθούρου, εκείνοι τα έβλεπαν. Έτσι πρέπει να ακούσεις με προσοχή, με σεβασμό, τους αντικατοπτρισμούς που σου περιγράφει εκείνος που αξιώθηκε στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια. Όσα σου λέει είναι σχεδόν αληθινά, δεν είναι ψέματα γιατί εκείνος έτσι τα νιώθει. Για να ξεφύγω από τους αντικατοπτρισμούς της Μεγάλης Πόλης χρειάστηκαν χρόνια πολλά, και περιπλανήσεις πολλές σε χώρες μακρινές και αλλιώτικες. Και τώρα που έχω σχεδόν διηγηθεί όσα είχα να πω διερωτώμαι, ήταν ανάγκη να ξεφύγω από τους αλεξανδρινούς αντικατοπτρισμούς των παιδικών μου χρόνων;

Να προσθέσω, όπως το διευκρίνισα στον πρόλογο των άλλων βιβλίων μου, ότι τα πρόσωπα που περιφράζονται στις ιστορίες που διηγούμαι είναι υπαρκτά, μόνο που αλλάζω καμιά φορά τα ονόματα. Και οι ιστορίες είναι πραγματικές, παρόλο που μονότονα αντικατοπτρίζουν το έμμονο πιστεύω μου για έναν μελλοντικό, έστω μακρινό, καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο χωρίς πολέμους, χωρίς θρησκευτικές μισαλλοδοξίες, χωρίς την άθλια απληστία του "θέλω περισσότερα". Έναν κόσμο όπου ο πλούσιος θα έχει μόνο τόσα όσα μπορεί να απολαύσει και ο φτωχός αρκετά για να ζήσει με το κεφάλι ψηλά ατενίζοντας τον ήλιο. Έναν κόσμο όπου ο υπέρτατος πατριωτισμός θα είναι "να είσαι άνθρωπος". Όλα εκείνα που οι γνωρίζοντες αποκαλούν ουτοπία.

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)