Μάλωσαν και την αποπήρε. Την πρόσβαλλε, εκφράζοντάς της - μάλλον, πετώντας της - κατάμουτρα την απογοήτευσή του για τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόταν και παραμύθιαζε τον εαυτό της με βαυκαλισμούς!... Της είπε την αλήθεια τάχα, για το φίδι και το μήλο του. Της είπε και για τα άλλα ζωάκια, που όλα - μηδενός εξαιρουμένου - κατάφεραν να στριμωχθούν σε ένα καραβάκι. Την αλήθεια τάχα, για τα "ψευδή θαύματα" που επινοούσαν, επί αιώνες "εις βάρος της αλήθειας", επιτήδειοι και για αυτά που ακόμη επινοούν, ως σύγχρονοι σαμάνοι. Της είπε ν\' αφήσει τους εν τοις ουρανοίς αγγέλους και να κοιτάξει στα μάτια, πιθανά τον έναν επί της γης άγγελο - κι ας μην ήταν, εν τέλει, αυτός, που της τα \'λεγε!... Της είπε για όλες της τις ευσεβείς απάτες που, τόσα χρόνια, οικειοποιούταν και τις έκαμνε ευσεβείς της πόθους!... Όλες αυτές που διακόρευσαν το, κατά τ\' άλλα, πανέμορφο μυαλουδάκι της· την, ομοίως, πανέμορφη ψυχή της!... Την έκανε να σπάσει, να λυγίσει! Να δακρύσει, να κλάψει! Για την "τεράστια αδικία", τώρα εις βάρος της, να της φερθεί "έτσι", "σκληρά"!... Όταν εκείνη, έπειτα, κατένευσε και τον αφουγκράστηκε επιτέλους διαφορετικά, είδε στα μάτια του κάτι... Κάτι που την έκανε για πρώτη φορά ν\' αναρωτηθεί γι\' αυτά που είχε μέσα της, εδώ και καιρό, τόσο βολεμένα και ξεκαθαρισμένα... Μήπως - στις τόσες πιθανότητες, μία - δεν ήτανε μαζί της εντελώς άδικος!;...