Ο αρχαίος και βυζαντινός πολιτισμός έχει καταστραφεί εκεί όπου έπρεπε (σύμφωνα με την πολιτική της Τουρκίας) να αναδειχθεί/επιβληθεί ο σελτζουκικός/οθωμανικός που σήμερα διέπει μέσα από τα μνημεία (η αποκλειστικότητα σε τζαμιά και ιεροδιδασκαλεία) την πολιτική διεκδίκησης της εύνοιας της ιστορίας, μέχρι του σημείου να επιβάλλει την σιωπή της. [...]
Τα προβλήματα δεν μπορούν να επιλυθούν τοπικά. Ακόμα και η απόδοσή τους ως προβλημάτων διατοπικών είναι ξεπερασμένη. Σε παγκόσμια σφαίρα θα πρέπει να αναζητηθούν νέες αφετηρίες και νέοι φορείς για νέους κώδικες. Και σε μια τέτοια εκκίνηση μόνον ο πολιτισμός μπορεί να αντιμετωπίσει την αλήθεια και να επιβάλει την αποδοχή της.