Ένα memoir γοητευτικό και υποβλητικό. Για τους εφήβους, τους γονείς και τους παππούδες τους και για όλους εκείνους, που οι αναμνήσεις από τα χρόνια της παιδικής αθωότητας, συνεχίζουν να έρχονται στα όνειρά τους...
\'\'Θα σου χρειασθούν του παραχρόνου, στο Γυμνάσιο\'\', της είχε πει. \'\'Του παραχρόνου; Μα... έχουμε καιρό για του παραχρόνου! Την κούκλα, όμως, πού θα την ξαναβρώ;\'\' Της είχε πει ότι τα βιβλία ήταν πιο χρήσιμα από την κούκλα, που στο τέλος θα της έβγαινε και το κεφάλι και τα χέρια και τα πόδια της. Εκείνη, βέβαια, επέμενε ότι τίποτα δεν θα της έβγαινε! Ούτε το κεφάλι, ούτε τα χέρια, ούτε τα πόδια της! Τίποτα δε θα άφηνε να της βγει! Θα την πρόσεχε σαν τα μάτια της!
Άφησε το Γιωργή να απορεί, για το πώς θα δεχθεί τους καλεσμένους της \'\'μέσα σ\' αυτό το πράγμα\'\'... Και \'\'αυτό το πράγμα\'\', δεν ήταν παρά η χαριτωμένη μίνι φούστα της αγγλίδας σχεδιάστριας Μαίρης Κουάντ...
Ο Στάθης οδηγούσε το αυτοκίνητό του. Δεν κράταγε τίποτα στα χέρια του, όμως έστριβε το ανύπαρκτο τιμόνι του κι άλλαζε τις ταχύτητες σαν να υπήρχαν. Έκανε και κόντρες με το Βελισσάρη. Εκείνος είχε για τιμόνι το καπάκι της ολοκαίνουργιας κατσαρόλας της μάνας του. Σίγουρα, το \'χε πάρει κρυφά, χωρίς να τον πάρει είδηση, και καμάρωνε, λέγοντας στο Στάθη \'\'αγόρασα καινούργιο αμάξι, σ\' αρέσει΄\'\'
\'\'Κι ακόμα ψάχνω, όταν περνούν οι αγριόχηνες, να ξεχωρίσω αν το κοπάδι τους το οδηγεί η ίδια αρχηγός, η Άκα από το Καμπνεκάϊζ... Ύστερα ψάχνω γρήγορα-γρηγορα να ξεχωρίσω ποια να \'ναι η Ίκσι και η Κάκσι, η Κόλμε και η Νέλια, ο Άσπρος Χήνος, ο Βίζι και η Κούζι...\'\'