Στον "Μηχανισμό του δωματίου" το αίνιγμα του χώρου αποτελεί προσανατολισμό της πλοκής. Ένα άγνωστο δωμάτιο κρύβεται πίσω από μια φυλασσόμενη πόρτα: το δωμάτιο είναι το κύριο αφηγηματικό πρόσωπο. Το έργο λειτουργεί ως αλληγορία της έκπτωσης και της υποταγής του σύγχρονου κοσμοειδώλου μας στην εξουσία του κοινότοπου Κακού. Εκείνου του "ακραίου" κακού, το οποίο, όπως παρατηρεί η Χάννα Άρεντ, αν και δεν έχει ούτε "βαθύτητα" ούτε "δαιμονική διάσταση", εντούτοις μπορεί "να λεηλατήσει ολόκληρο τον κόσμο, διότι ακριβώς απλώνεται σαν μανιτάρι ... Εκεί ακριβώς έγκειται η "κοινοτοπία" του".

(από το Επίμετρο της Τζίνας Πολίτη)