"Η Κόκκινη Μαρία" είναι ένα μυθιστόρημα πολύ διαφορετικό από ό,τι έχετε διαβάσει έως τώρα. Αναφέρεται στον παιδικό έρωτα που αναπτύσσεται κεραυνοβόλα μεταξύ ενός, ορφανού από μάνα, αγοριού που ζει με τον πατέρα του και ενός κοριτσιού που ζει στο δρόμο. Το αγόρι νιώθει την ανάγκη να προστατεύσει το κορίτσι και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μπλέξει σε μία καταιγιστική περιπέτεια που εκτυλίσσεται μεταξύ των παιδιών του δρόμου που μένουν μακριά από τα μάτια του καθημερινού κόσμου, και των μπράβων του υπόκοσμου που τα εκμεταλλεύονταν και θέλουν ξανά να επιβληθούν πάνω τους.

Στην αρχή ο συγγραφέας με τον τρόπο γραφής του και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα ξενίζει τον αναγνώστη. Αυτό όμως λειτουργεί, θα μπορούσε να πει κανείς, "επιταχυντικά" στην πλοκή του μυθιστορήματος και στα συναισθήματα που θέλει ο συγγραφέας να προκαλέσει στον αναγνώστη. Τα νοήματα πολλά και βαθιά. Πολλές φορές θα νιώσει την ανάγκη κανείς να ξαναδιαβάσει κάποια παράγραφο για να αντιληφθεί ακριβώς τι κρύβεται σε αυτήν.

Η "επίγευση" του έργου είναι θλιβερή. Όμως δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική αφού ο συγγραφέας σε όλο το μυθιστόρημα προσπαθεί αλληγορικά μεν, ρεαλιστικά δε, να δείξει τη σκληρότητα του δρόμου και τις άσχημες συνθήκες που βιώνουν χιλιάδες παιδιά που αναγκάζονται για διάφορους λόγους να βρεθούν εκτός οικογενειακής εστίας. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα που σημαδεύει και σοκάρει τον αναγνώστη είναι το παρακάτω: "Και τώρα πως να τα πεις; Και τώρα πως να τα αφηγηθείς, πως να τα πενθήσεις και πως, πως να τα κλάψεις; Κλαίγοντας ίσως. Στο τέλος όλοι γινόμαστε δάκρυα. Στο τέλος, όλοι, όλοι ζούμε μέσα στα δάκρυα ενός άλλου."

Η Κόκκινη Μαρία είναι ένα κοφτό, κινηματογραφικό κείμενο, γεμάτο αλληγορίες και συμβολισμούς, αφιερωμένο στα παιδιά, στις παιδικές φοβίες, στην παιδική ελπίδα. Είναι αρκετά διαφορετικό από ό,τι έχετε διαβάσει αλλά το συνιστώ λόγω ακριβώς αυτής της πρωτοπόρου αφήγησης και γραφής. Δεν μπόρεσα να πάρω ανάσα από τον καταιγισμό των λέξεων και της πλοκής!

Όπως λέει και ο συγγραφέας: «Είδε όλο αυτό που του περιέγραφε ο αρχηγός. Και είδε και τα παιδιά. Και, ναι: ήταν όλα τους φτιαγμένα από δάκρυα. Χτυπημένα με παπούτσια και ζώνες, χτυπημένα, χτυπημένα, χτυπημένα από χέρια και πόδια, και από ζώνες, κακοποιημένα με όλους τους τρόπους, φερμένα από βουνά και από θάλασσες, μέσα σε σάπια καΐκια και κλειστές καρότσες φορτηγών, μέσα στη νύχτα (στη νύχτα), μισοπνιγμένα λίγες δεκάδες μέτρα από τη στεριά, με το σώμα τους όλο πληγές, γρατζουνιές και μελανιές και πηγμένο αίμα, μέσα σε βρομερά δωμάτια, με το έξαλλο λαμπύρισμα από σύριγγες να τους καίει τα μάτια, με το στομάχι άδειο και με το μυαλό τους να μην μπορεί να θυμηθεί κανένα νόστιμο φαγητό, να κοιτούν τα κάγκελα των σχολείων απ’ έξω, να έχουν σκούρο δέρμα και μεγάλα χείλη, να είναι ξένα, ξένα, ξένα, να πεινούν, να πεινούν, να πονούν και να βγάζουν κι να βάζουν και να ξαναβγάζουν τα ρούχα τους χωρίς να το θέλουν, να κοιτούν το αέρινο υγρό που πεταγόταν σαν πίδακας από τρύπιες βελόνες, μέσα σε αμπάρια και σε αγροτικά αυτοκίνητα, στο βουνό, στη θάλασσα, σε ημιυπόγεια διαμερίσματα γεμάτα σκουπίδια, σε διαβάσεις πεζών και σε ταβέρνες και μπαρ και καφέ και εστιατόρια, με τους σερβιτόρους να τους δείχνουν την έξοδο, με πακέτα τα χαρτομάντιλα στο χέρι, με τα πόδια τους χωρίς κάλτσες, με τα μάτια τους λίμνες και ποτάμια, με τις πλάτες τους να κάινε από τα χτυπήματα, κι από εκείνες τις πληγές, από εκείνες, εκείνες τις πληγές» (σελ. 85-86).

Ο Άρης γνώρισε τη Ζένια στο δρόμο να ζωγραφίζει στο χιόνι. Η άδολη παιδική του καρδιά την ερωτεύτηκε αμέσως. Νιώθει ότι κινδυνεύει και πρέπει να τη σώσει. Μαζί θα ζήσουν μια απίθανη περιπέτεια. Ανακαλύπτουν το Νησί, όπου ζουν απομονωμένα και ασφαλή τα παιδιά από δάκρυα. Ώσπου το κακό θα τους ανακαλύψει και μόνη τους σωτηρία η Κόκκινη Μαρία (εκπληκτική η αλληγορία!). Τίποτα δε θα είναι πια ίδιο στο Νησί. Κείμενο που τρέχει με χίλια στις κλειστές στροφές της αγωνίας, συμβολισμοί και υποννοούμενα, ανακαλύψτε το!