ΦΥΑ. Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας. ΤΟ ΜΥΑΛΟ. Όλα τα κάγκελα. Όλες οι χειροπέδες.Όλες οι αλυσίδες εκεί. Αλλά και όλα τα κλειδιά.

<<Το σκυλί γαβγίζει.Πολύ.Μες στη σιωπή ακούγεται με ηχώ.Πολλαπλασιασμένο.Δεν τρομάζω από αυτό.Δεν θα δαγκώνει.Όπως και οι άνθρωποι.Όταν λένε πολλά μη φοβάσαι.Δεν κάνουν τίποτα.Λέξεις εικόνες,μάταια.Ούτε μία δαγκωματιά να τρέξει λίγο αίμα.Τίποτα.Ούτε μύτη ν' ανοίξει.Ούτε ένα σημάδι κόκκινο.Γαβγίσματα που τα παίρνει ο άνεμος.ΟΛΑ τα παίρνει ο αέρας.Τόσα βάρη μέσα μας και όμως.ΟΛΑ παίρνει ο αέρας.Κι εσύ μου είπες τόσα και ένα δεν είπες.Πες μου απόψε που φυσάει πολύ...Που να σε βρίσκω όταν μου λείπεις;>>

Ένα ιδιαίτερο απόσπασμα,ανάμεσα σε όλα τα άλλα που διάλεξαν για πατρίδα τους το βιβλίο “ΦΥΛΑΚΗ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ”,που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη,και για δημιουργό τους την Ελεάνα Βραχάλη.Η ταλαντούχα,αγαπημένη στιχουργός,ραδιοφωνικός παραγωγός και μουσική επιμελήτρια,που μας έχει χαρίσει εκατοντάδες αισθαντικά τραγούδια,ψηλαφεί με την ίδια ευασθησία κι ευθύτητα καινούριους λογοτεχνικούς δρόμους.Περπατώντας στις σελίδες του “ΦΥΑ”,του πρώτου της πεζογραφήματος,ο αναγνώστης εύκολα συνειδητοποιεί πως πίσω από τις λέξεις κρύβεται μια τρυφερή ψυχή που έμεινε ανέπαφη από τις κίβδηλες λάμψεις αυτού που ονομάζουμε “star system”.Διαβάζοντας,νιώθεις ότι είναι από εκείνα τα βιβλία που σε σημαδεύουν,που σε προκαλούν να τα διαβάσεις πάλι και πάλι ξανανακαλύπτοντας τα.Γιατί σε εμπνέει ο λυρισμός του.Γιατί σου δίνει δεν σου παίρνει,ούτε καν τον χρόνο που του αφιερώνεις δεν σου παίρνει,αφού ο λόγος του είναι λιτός και συμπυκνωμένος,σύντομος σε κάθε ξεφύλλισμα.Οι σκέψεις σου δεν θα έχουν ποτέ το ίδιο χρώμα όταν θα φτάσεις στο τέλος ή μήπως στην αρχή του;<<...Το υπόλοιπο της ζωής ας είναι ζωή...>>γράφει η Ελεάνα.Κεντρική μορφή είναι ένας άντρας.Έγκλειστος,κατά βάθος ελεύθερος.Παρανοϊκός,κατα βάθος πιο λογικός από όλους μας.Μοναχικός,αλλά βαθιά ερωτευμένος.Περιμένει.Σε όλο το βιβλίο αυτό κάνει,περιμένει.Την ελευθερία του;Το τέλος του ταξιδιού προς την Ιθάκη του;Το αντικείμενο του πόθου του;Ο αναγνώστης θα κρίνει.Ξεδιπλώνει τον μίτο του με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια μπροστά στον πολύεδρο καθρέφτη του.Εκφράζει τους φόβους του για την βία,την απώλεια,τις καλλιεργημένες ενοχές,την ψευδεπίγραφη ασφάλεια που ευαγγελίζονται αυτοί που έχτισαν τις ζωές μας,για να στεριώσουν τα θεμέλια του σαθρού τους συστήματος.Κάποια στιγμή από απόστολέας γίνεται ο ίδιος παραλήπτης της αγάπης που έκρυβε στα ανεπίδοτα γράμματα του.Η απάντηση στο παραλήρημα του είναι μια λέξη.Έρωτας.<<...Αυτός είναι μόνο πιο δυνατός...Όσο του ανοίγουμε δρόμο,μας ανοίγει τα μάτια...>>σκέφτεται.