....................................................
...κι εσύ αγέραστε ιππότη
που πέρασες το ξίφος μέσ\' απ\' τη φωτιά
το βόθρο των μιαρών προβάτων
σήκωσες ψηλά, ψηλά στον ήλιο
το λαμπερό σπαθί με τις ανταύγειες
του αίματος απ\' τις καρδιές που κάρφωσε
ανθρώπινες καρδιές, φτιαγμένες από λάσπη
απ\' την καρδιά των άκακων όντων
των αγαθών και σιχαμερών χορτοφάγων
των αμαρτωλών αγίων αμνών
που ξέρασες στη θέα
των ανοιχτών στομάχων
των γεμάτων από χορτάρι
που τάισες το άτι σου
με τις καρδιές που ακόμα χτύπαγαν
κι έπειτα το πότισες
με το αίμα που σαν πίδακας
ένιψε το πρόσωπο του φόβου
που είδες στον καθρέφτη
που σταύρωσες τους νεκρούς σου
έχοντας δοκιμάσει το σταυρό.
Τώρα είναι η ώρα!
Σήκω!
Τάισε τ\' άλογο το περήφανο
με την καρδιά σου τη δεύτερη
και πότισέ το με το αίμα σου
γεύσου το αίμα των προσδοκιών σου
που πήζει πάνω στο σπαθί
που ακόμα η δίψα του δεν σώθηκε
καβάλα τ\' άλογο το ανήμερο
και πέταξε στο χάος
ώσπου να βρεις τη μοίρα σου
το βδέλυγμα, ζωή ή θάνατος για σένα.