Το βιβλίο πραγματεύεται τριάντα δύο εικόνες και δύο βημόθυρα από ναούς της Αχρίδος, κατά κύριο λόγο από το ναό της Παναγίας περιβλέπτου. Πρόκειται για αδιάψευστους μάρτυρες της ελληνικής παρουσίας στην πόλη, που έχουν καταστεί πλέον κτήμα του οικουμενικού πολιτισμού και προστατεύονται τώρα με περισσή φροντίδα. Όλες αποτελούν πραγματικά καλλιτεχνήματα, στα οποία οι αγιογράφοι γνώριζαν και τι θα αγιογραφήσουν. "Η τέχνη, χωρίς την επιστήμη, τη γνώση, δεν είναι τίποτε". "Ars sine scientia nihil", έλεγε ο Jean Mignot.

Οι σχολιαζόμενες εικόνες και τα βημόθυρα τοποθετούνται κατά χρονολογική σειρά και διαιρούνται σε τέσσερις περιόδους. Η πρώτη διαρκεί από τα μέσα του 11ου αι. έως τα τέλη του 13ου αι. Η δεύτερη αρχίζει με την άφιξη των Θεσσαλονικέων Μιχαήλ Αστραπά και Ευτυχίου στην Αχρίδα και τελειώνει με την κατάκτηση της περιοχής από τους Σέρβους, το 1334. Η τρίτη περιλαμβάνει την περίοδο της σερβικής κυριαρχίας, μέχρι το 1395, όταν η περιοχή κατελήφθη από τους Οθωμανούς. Η τέταρτη περίοδος είναι η της οθωμανικής κυριαρχίας.