Μια γυναίκα και μια συσκευή τηλεόρασης.
Η γυναίκα, έγκλειστη σε ψυχιατρείο, μεσόκοπη και ταλαιπωρημένη, δεν έχει παρά την τηλεόραση για συντροφιά. Η μετάδοση του τελικού ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, τα λόγια του παρουσιαστή, άλλοτε ενθουσιώδη και άλλοτε αγωνιώδη, της ανακινούν σκέψεις και συναισθήματα που εκείνη αποκρούει, όπως ο ποδοσφαιριστής αποκρούει την μπάλα. Οι μνήμες της, όμως, καιροφυλακτούν και, καθώς ο αγώνας φτάνει προς το τέλος του, γίνονται αδυσώπητες και την κατακλύζουν. Η ηρωίδα του έργου συνδέει ασυνείδητα τα τελευταία λεπτά του τελικού με τα τελευταία λεπτά μιας δικής της πράξης, που σημάδεψε αμετάκλητα τη ζωή της. Το γκολ του αγώνα, το γκολ της ζωής της. γκολ ανεπίστρεπτα.
Εκείνη κι εκείνη, λοιπόν. Ενώπιος ενωπίω, καθώς ξεσπά σ’ έναν σπαρακτικό μονόλογο, σε μια νοερή αναπαράσταση του ανομολόγητου πεπραγμένου, χωρίς αιδώ, χωρίς ενοχή, χωρίς μεταμέλεια.