Στους πολλούς ίσως φανεί απίστευτο ή έστω υπερβολικό το γεγονός ότι για τον συγγραφέα, τον όποιον συγγραφέα, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, όλα ανεξαιρέτως τα γραπτά του έχουν στην ψυχή και την καρδιά του, στο νου και τη σκέψη του, την ίδια ακριβώς θέση που έχουν τα βιολογικά του παιδιά, είναι δηλαδή και αυτά "παιδιά του". Είναι τα "γραπτά" παιδιά του, που τα αγαπάει και τα χαίρεται, τα καμαρώνει και τα λαχταράει, όπως ακριβώς χαίρεται και αγαπάει τα βιολογικά του παιδιά, γιατί και αυτά, τα "γραπτά" παιδιά του, βγήκαν από την ίδια μήτρα, το ίδιο μυαλό και την ίδια ψυχή! Είναι και αυτά αίμα του μιας και η μελάνη που βγήκε από την πέννα του την ώρα που τα έγραφε, όταν, θέλω να πω τα "γεννούσε", δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αληθινό, κοχλαστό αίμα βγαλμένο μέσα από την καρδιά του!