Στο μνημειώδες έργο Ιστορία του ελληνικού έθνους, ο «πατέρας» της ελληνικής ιστοριογραφίας Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος καταγράφει την ιστορική συνέχεια της ελληνικής φυλής από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα, προσπαθώντας παράλληλα να αναιρέσει την κυρίαρχη εντύπωση ότι οι χρόνοι του Βυζαντίου υπήρξαν χρόνοι παρακμής και εκφυλισμού. Θεωρεί τη βυζαντινή περίοδο αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και καθιερώνει στη διδασκαλία του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την τριμερή διαίρεση της ελληνικής ιστορίας σε αρχαία, μεσαιωνική και νέα. «Όθεν ενόμισα χρήσιμον να αφαιρέσω το πρόσωπον του ελληνισμού εκ της πεντατόμου ιστορίας μου, και να μονογραφήσω αυτό και μεγαλογραφήσω μέχρι τινός, ίνα προκύψη ούτω ζωηροτέρα η φυσιογνωμία αυτού. Επί τούτω εκδίδω τον παρόντα "Επίλογον", περί την σύνταξιν του οποίου ωφελήθην εκ τε της επιγινομένης οσημέραι εν τη επιστήμη προόδου, και εκ της πείρας ην αυτός εγώ προσέλαβον, ζηλών το του Σόλωνος γηράσκω αεί διδασκόμενος.». (Κ. Παπαρρηγόπουλος)