Όταν η Εύα, νεαρή παιδοψυχολόγος, προσλαμβάνεται στην πρώτη της δουλειά, το μόνο που θέλει είναι να εφαρμόσει όλα όσα έμαθε κερδίζοντας τόσα ΑΡΙΣΤΑ στο πανεπιστήμιο. Η τρυφερή όμως σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε κείνη και σ’ ένα απ’ τα «παιδιά της σιωπής», που στις «ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ» θεωρείται «δεδομένη» περίπτωση, την οδηγεί σε δρόμους άλλους.

Η σύγκρουση με τον διευθυντή του ιδρύματος, ίνδαλμα και πλατωνικό έρωτα των φοιτητικών της χρόνων, μα και με τον ίδιο της τον εαυτό είναι αναπόφευκτη, καθώς ολότελα αντιεπαγγελματικά και αντιδεοντολογικά, με μόνο συμπαραστάτη το αγόρι της, τον Θεόφιλο, ρίχνεται σ’ έναν αγώνα ν’ ανατρέψει αλήθειες και δεδομένα επιστημονικά γι’ αυτό το παιδί, ψηλαφώντας και βρίσκοντας την ελπίδα με το πείσμα της νιότης και τα μάτια της ψυχής της μονάχα.