Το πολυσύνθετο της ψυχής της με ενάργεια και κρυστάλλινη γνησιότητα καταθέτει η Έλυα Βερυκίου στην ποιητική της συλλογή "Τα νηπτικά της θάλασσας". Καταδύεται στο μύχιο του εαυτού της για να ανιχνεύσει διακαείς πόθους, ρήγματα τραυμάτων, φόβους, τρικυμίες οδύνης. Προχωράει σε στοχασμούς κι εξομολογήσεις, που κάνουν απτή και ορατή την πάλη και τον αγώνα της να προχωρήσει από τη μοναξιά και την ερήμωση σε μια κατάφαση ζωής, όπου η αναζήτηση της χαράς είναι δυνατή, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Διάχυτη κι επίμονη είναι η τάση, η εναγώνια θέλησή της να αποδράσει από το σκοτάδι στο φως, από τον πόνο στην ευτυχία, από τη θλίψη στην ελπίδα. Μέσα από τον καλοδουλεμένο λυρισμό των στίχων της δεχόμαστε ευεργετικά τις διακυμάνσεις μιας εξαιρετικά ευαίσθητης ψυχής, που προσπαθεί να σταθεί με σθένος κι εγκαρτέρηση μέσα στην "τραγική ξενιτειά" του κόσμου που μας περιβάλλει.


Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΜΦΙΘΥΜΟΥ

Σε έχασα πάλι σήμερα.

Η απουσία Σου στα μάτια, μία σταγόνα θάλασσα.

Θα μπορούσα, αν έβρισκα τη δύναμη, να πλάθομαι ατέρμονα γύρω από το φως Σου.

Μα είναι τόσο εύθραυστο το αμφίθυμο, όταν ξυπνούν οι ίσκιοι.

Οι θλίψεις απρόσμενα απλώνονται, ανταύγειες της σελήνης πάνω στα νερά.

Και όταν αρθρώνεις την επιστροφή μέσα από τα σύννεφα, κάποιος καλεί τις νύχτες τα πουλιά να αγκαλιάσουν το τοπίο του ουρανού μου.

Λυπήσου με.

Δεν έκανα τίποτα, έκρυψα το τάλαντο.

Μόνο έγραφα.

Έμαθα να βυθίζομαι σε ένα πέλαγος από ήλιο για να αισθανθώ ως την ψυχή τα χρώματα.

Πες μου, Σε παρακαλώ, πόσος ακόμα είναι ο κλήρος μου να πλανηθώ, να ακούσω από τα χείλη Σου ένα Σάββατο, φίλη πιστή, το "Δεύρο έξω".