Οι λέξεις μας γέννηση, οι λέξεις μας έρωτας, οι λέξεις μας θάνατος. Με το δικό τους φορτίο, το δικό τους χρώμα το δικό τους ερέθισμα, όπου ανάλογα με το πώς τις αγγίζουμε μπορούν να μας απογειώσουν ή να μας καταβυθίσουν. Άλλοτε νωρίς άλλοτε αργά οι λέξεις φτάνουν πάντοτε στο ερημοκλήσι της ψυχής μέσα από ένα πλήθος αιτιών, αφορμών, αναγκών και προ(σ)κλήσεων. Ο τρόπος δε που οφείλουμε να τις προβάλουμε δεν μπορεί να είναι άλλος παρά ωσάν να γνωρίζουμε βαθιά, βαθύτατα πως δεν μας ανήκουν. Γενναιόδωρα πάντα κι απερίφραστα. Ως σεπτά κι ανερυθρίαστα ποιήματα.