Ενδέκατη ποιητική συλλογή του Χάρη Μελιτά στην τελευταία 20ετία, δεύτερη, μετά την "Ελεύθερη πτώση", στο 2015. Με έναν τόνο τραγικού λυρισμού -προϊόν και αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης εθνικής αλλά και ατομικής απόγνωσης, με ένα καυστικό αυτοσαρκασμό στα όρια της προσωπικής αποκαθήλωσης και της ανθρώπινης αποξένωσης, ο Μελιτάς περιγράφει για λογαριασμό του, αλλά φαίνεται πως εκφράζει μια συνολικότερη τάση μέσα στην ολοένα και δυσχερέστερη θέση που βρισκόμαστε, τα δεινά της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Υψωμένα τείχη, παράλληλοι καλλιτεχνικοί μονόλογοι, απουσία συλλογικής έκφρασης και προοπτικής, μια έντονα βιωμένη υπαρξιακή αδιέξοδη πορεία, είναι οι θεματικές που διατρέχουν και αυτή τη συλλογή -που φαίνεται πως έρχεται να προστεθεί και να διαβαστεί ως συνέχεια της "Ελεύθερης πτώσης" του και πτώσης μας.