«Σήμερα στη ζωή μου δεν κάνω τίποτα άλλο, παρά να αναμασάω τα πρότυπα που εισέπραξα ως παιδί. Είναι σαν να μασάω μια πολιτισμική τσίχλα. Τώρα μόνο κατάλαβα ότι δεν υπάρχει καθολική έννοια της αγάπης, του έρωτα, της φιλίας, της καλοσύνης. Λέμε μια λέξη και νομίζουμε ότι έχουμε συνεννοηθεί. Λέμε, για παράδειγμα, "σε αγαπάω". Και λέει και ο άλλος "κι εγώ σε αγαπάω". Στη συνέχεια ακολουθεί ο καθένας την πορεία του, παρόλο που είμαστε μαζί ως "αγαπημένοι", θεωρώντας ότι έχουμε συνεννοηθεί.
Αυτό που μόλις τώρα κατάλαβα είναι ότι υπάρχει τόση μοναξιά, περισσότερο από ποτέ, διότι ο καθένας είναι έρμαιο των εγγραφών των λέξεων μέσα του. Οι λέξεις καλό είναι να επαναδιατυπωθούν σύμφωνα με την προσωπική ιστορία του καθενός».