Ένα μολύβι ξεκινά το ταξίδι του στο χρόνο, πεισμωμένο μ\' ένα στοίχημα παλιό, μπροστά σε μια πόρτα κλειστή, υποσχόμενο πως μια μέρα θα γυρίσει να την ανοίξει. Κατά την περιπλάνησή του αυτή, το ερώτημα είναι αν θα γυρίζει σαν κλώνος του Κάιν κυνηγημένος σαν αγρίμι ή σαν ένας νέος τροβαδούρος με αιτία, σκορπίζοντας μελωδίες απ\' τον κανόνα της ζωής σε χωριά, πόλεις, βουνά και λαγκάδια.
Μ\' αυτό το σκεπτικό ο Κώστας Νικολάου σχοινοβατώντας ανάμεσα στις δύο αγάπες του - μουσική και ποίηση - χρησιμοποιεί την αντίστιξη, που στη μουσική σημαίνει συνύπαρξη και μίμηση των φωνών όπου η κάθε φωνή συντροφεύει και συντροφεύεται στην πορεία της από άλλες φωνές.
Την εικόνα αυτή τη μεταφέρει στις προεκτάσεις της, που αφορούν τις σχέσεις του ανθρώπου με τον άνθρωπο, με τα πράγματα, το χρόνο και τις αλήθειες της ζωής.
Το υπερβατικό οξύμωρο του σμιλεμένου παραληρηματικού λόγου παντρεύει, πολύ έντεχνα, μουσικές αναλύσεις και ποίηση με τις φιλοσοφικές σκέψεις και με "ολίγον τι" μυθιστόρημα.
Ο αφηγητής με μαεστρία ξαναδιαπραγματεύεται τα αρχικά θέματα και αυτή η επανέκθεσή τους οδηγεί στο κρεσέντο του φινάλε.
Κι όλα αυτά γραμμένα από ένα μισοφαγωμένο μολύβι...