"Το κακό είναι το σκοτάδι παντού και μυρίζει σαπισμένη ζωή"

Καλεσμένοι σ’ ένα σπίτι.
Έφταναν, κοίταζαν μέσα, μάθαιναν το μέσα, ζούσαν μέσα, βλέπαν και τον "έξω κόσμο" συχνά. Μπαίναν μέσα του, τόσο πολύ.
Μια παραμονή τόσο πολύ οργανωμένη, όλοι σα να πρωτογνωρίζονται τώρα, μια πρόσκληση για "κάποιο χρόνο" και το θέρετρο. Το θέρετρο για να υπάρχει το σπίτι, ή αντίστροφα;
Όλοι γνωστοί του οικοδεσπότη, του άψογου οικοδεσπότη, δίπλα του πάντα και η σύζυγός του. Και οι καλεσμένοι να βρίσκουν μέσα στην απόλυτη τάξη, την καθημερινότητα τους. Ν’ αποκτούν πάλι συνήθειες.
Συνήθεια και σπίτι συνώνυμα άλλωστε.
Το σπίτι είναι εξοχικό, μέσα στην φύση που άλλοτε είναι σα να κοιμάται, άλλοτε ξυπνά, δημιουργεί, επιλέγει, τακτοποιεί ερήμην όλων.
Εις τρόμο, θαυμασμό, όλων.
Κάποιος θεωρεί πως ξέρει πιο καλά το σπίτι, πως ξέρει τις φθορές του, Ξέρει έστω αμυδρά και όλους τους καλεσμένους κι αυτοί όλοι τον κοιτούν. Καρτερικά κάποιοι, ανυπόμονα, πανικόβλητα κάποιοι άλλοι.
Να αξιοποιήσει αυτή την αλήθεια που νομίζουν πως ξέρει.
Όλοι στις αναπολήσεις της ζωής τους πριν αυτές τις διακοπές, σκέφτονται περίπου τα ίδια; Ποιος να ξέρει.. ο πρωταγωνιστής του μοναδικού ρομάντζου της παραμονής εδώ, ίσως σκέφτεται για όλους.
Αν το πεις αυτό "αναπόληση"...
Ο ένας και οι όλοι, ο Ράσελ για το σύνολο, αναπόφευκτα σχεδόν μοιρολατρικά, ο ξεχωριστός στις ευθύνες ίσως ξέρει κάτι κι ας είναι το τίποτε. Το ξέρει σαν αδυναμία. Λυτρωτική πάντως, έστω κι αυτή.
Μετά... μακριά η ζωή, μικρές οι επιμέρους προσωποποιήσεις της.
Απλά θα φανερωθεί ο "πρωταγωνιστής-τίποτε", σαν επιστροφή.
Μαζί της: το σπίτι, οι άψογοι οικοδεσπότες, οι διακοπές, οι καλεσμένοι, η φύση, οι αναπνοές, οι μόνιμοι κάτοικοι του θερέτρου, όλοι (ίσως) πολύ-πολύ γνωστοί.