Εκείνη τη μέρα, τον Μάιο του 1945, που η ναζιστική Γερμανία συνθηκολογεί, ένας μεσήλικας αστυνόμος, του οποίου η μνήμη είναι σπαρμένη με πτώματα, αποφασίζει να κάνει την κατά πάσα πιθανότητα τελευταία του περιπολία στη Βαρκελώνη. Πρέπει να συνοδεύσει μια ορφανή έφηβη στο νεκροτομείο ενός νοσοκομείου για να αναγνωρίσει σε κάποια ανθρώπινα υπολείμματα τον κακοποιό που τη βίασε δύο χρόνια πριν. Η περιπλάνησή του στους δρόμους της πόλης κατά τη διάρκεια ενός μεταπολεμικού απογεύματος -πολύ μακριά, σ’ άλλους τόπους, ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου- θα μετατραπεί σε μια βαθμιαία κάθοδο στην καρδιά του σκότους. Οι διαδοχικοί κύκλοι της βασανιστικής πορείας μάς αποκαλύπτουν έναν πληθυσμό χορτασμένο από τη φαυλότητα που, παρά τη ναυτία του, αφήνει να αχνοφανεί η πιθανότητα της μεταμέλειας. Το σεργιάνι του αστυνόμου μέσα στο χάος και την ανημπόρια, ανακατεμένο με τις αναμνήσεις που βγαίνουν από τα σκοτεινά υπόγεια της μνήμης του, γίνεται το ταξίδι του ανθρώπου ως τα όρια της αντίστασης της ίδιας του της ύπαρξης απέναντι στη φρίκη.