Ένα λογοτεχνικό ταξίδι αυτό το υπέροχο βιβλίο .Όλη ή Αλεξανδρεια περνάει μέσα από τις σελίδες του Τρεις γενιές τρει γυναίκες ξετυλιγουν το κουβάρι των αναμνήσεων και γράφουν την ιστορία Με μία βελούδινη γραφή με εικόνες και χρώματα γεμάτο συναίσθημα με αναφορές στον Αλεξανδρινό ποιητή Κ Καβαφη και στα ποιήματά του τις αυθεντικές συνταγές της μητέρας του όπως εκείνη αποτύπωσε στο χαρτί μας μεταφερει στο κλίμα μιας αλλοτινη Αλεξανδρειας και το κάνει ένα εξαιρετικό βιβλιο

Η νεαρή Λία ταξιδεύει ως την Αλεξάνδρεια για να δει τη γιαγιά της, Δανάη, μια γυναίκα που ποτέ δεν είχε γνωρίσει ως τότε και να καταλάβει γιατί είναι τόσο απομακρυσμένη από τη μητέρα της Λίας και κόρη της, την Εύα. Η Δανάη στην αρχή υποδέχεται με επιφυλακτικότητα την κοπέλα, σύντομα όμως της ανοίγει την καρδιά της και ξεδιπλώνει την ιστορία της ζωής της, μια ζωή που ξεκινάει από την Αθήνα και καταλήγει στο σημαντικότερο αφρικανικό λιμάνι της Μεσογείου.

Στο δεύτερο βιβλίο της η κυρία Δικαίου ασχολείται με την Αλεξάνδρεια του Καβάφη, την πόλη του αστικού ελληνισμού που άκμασε για χρόνια, το λιμάνι που ήταν γεμάτο πόρνες και ναύτες αλλά και ζουρ φιξ και δεξιώσεις, έναν σημαντικό φάρο πολιτισμού και Ιστορίας. Λυρικές περιγραφές της πόλης και των ανθρώπων της, αυστηρές και δωρικές καταγραφές της πόλης που κινδυνεύει κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου, ρομαντικές νότες που σχηματίζουν ένα καλογραμμένο τραγούδι έρωτα, θανάτου και τρέλας. Ίσως όχι τόσο δυνατό και μεστό όσο η «Η προίκα της Μελτέμ», δεν παύει να είναι παρ’ όλ’ αυτά καλογραμμένο και συγκινητικό, ιδιαίτερα στις τελευταίες σελίδες όπου ξεδιπλώθηκε μια ανατροπή στην ιστορία της Δανάης με τέτοιο τρόπο και με τέτοια ένταση που με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο.

Η αφετηρία της ιστορίας είναι κάτι που έχω συναντήσει και άλλες φορές: εγγονή βρίσκει αδιέξοδο στην προσωπική και οικογενειακή της ζωή, οπότε καταφεύγει σε μια γιαγιά που δεν έχει γνωρίσει ώστε είτε να ξεχαστεί είτε να βρει τη λύση στο αδιέξοδό της. Επιπλέον, η καθημερινότητα της Αλεξάνδρειας, όσο καλοστημένη και εμπλουτισμένη κι αν είναι, έχει αναλυθεί και παρουσιαστεί και σε άλλα μυθιστορήματα. Επομένως, ένας από τους λόγους που τελείωσα το μυθιστόρημα είναι καθαρά η γραφή της κυρίας Δικαίου. Απλή αλλά και περίπλοκη, στιβαρή αλλά και χαλαρή, αυστηρή αλλά και διασκεδαστική, με ωραίο λεξιλόγιο και σωστές επιλογές σκηνών που προχωρούσαν την υπόθεση χωρίς να μακρηγορούν ή να ξεχειλώνουν. Και ανταμείφθηκα, γιατί η κατάληξη της ζωής της Δανάης, μιας γυναίκας που έζησε τον έρωτα μέχρι στην κυριολεξία τρέλας, ήταν κάτι που δεν περίμενα. Ξαφνιάστηκα, συγκινήθηκα και διαπίστωσα πως η αγάπη και η τρέλα είναι δυο κακομαθημένες αδερφές, που πειράζουν η μια την άλλη για να δοκιμάσουν τις αντοχές τους.

Επίσης, είναι αδύνατον να γράψεις για την Αλεξάνδρεια και να μην αναφερθείς στον Καβάφη, κάτι που ενέταξε αρμονικά η συγγραφέας στο μυθιστόρημά της. Δε μου άρεσε όμως η εμφάνιση του τετραδίου της μητέρας του μεγάλου ποιητή, Χαρίκλειας, με τις συνταγές της, τις οποίες εφάρμοζε η Δανάη στην καθημερινότητά της. Δε μου άρεσε που παρατίθεντο ολόκληρες οι συνταγές κατά την πορεία του κειμένου. Ήδη το στυλ της κυρίας Δικαίου ήταν απόλυτα αληθοφανές και φάνηκε πόσο τεκμηριωμένο είναι, επομένως ίσως καλύτερα να εξέλιπαν αυτές οι «νότες αυθεντικότητας».

Από την άλλη, αγάπησα ιδαίτερα τον Γκαμάλ και τη Μεχέκ και πόσο ταιριαστά κούμπωσαν οι ιστορίες τους με της Δανάης. Χάρη σε αυτούς, ανακάλυψα ότι η Αλεξάνδρεια έχει και σκοτεινή πλευρά, όχι αυτήν των χαμαιτυπείων και των πορνείων αλλά και της ομοφυλοφιλίας (την οποία κάποιοι δε διστάζουν να επεκτείυνο και σε όρια ηλικίας κατώτερα του νομίμου, βασανίζοντας και απάγοντας παιδιά απο τα χωριά τους) και των ναρκωτικών.

Αλεξάνδρεια και Δανάη. Δύο θηλυκά που δοκιμάστηκαν, καταστράφηκαν και αναγεννήθηκαν. Με χαμσίνι, θαλασσινή αύρα, χουρμάδες και αραμπατζήδες η πόλη, με άρωμα τριαντάφυλλου, ήδιστα μακαρόν, έρωτα και μοναξιά η γυναίκα. Μια τρυφερή και συγκινητική ιστορία που καταγράφεται με λεπτομέρεια, αληθοφάνεια, παραστατικότητα και αγάπη.

Περπάτησα στην Αθήνα του μεσοπολέμου, εκεί που ένας νεανικός έρωτας οδήγησε τη Δανάη στο Κάϊρο.


Έζησα νύχτες έρωτα και χλιδής στο περίφημο ξενοδοχείο Semiramis και μέρες προδοσίας, άτακτης φυγής, φτώχειας και πόνου στους επικίνδυνους δρόμους και τις φυλακές του Καίρου.


Έφυγα, με τη Δανάη πάντα, για μια καινούργια ζωή στην Αλεξάνδρεια, που εκείνη την ταραγμένη εποχή του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ζούσαν αρμονικά Άγγλοι, Άραβες και Έλληνες.


Περπάτησα στον περίφημο παραλιακό δρόμο της, ατένισα τον πανέμορφο Φάρο της, χάθηκα στα στενά δρομάκια της, μυήθηκα στα Αραβικά ήθη και έθιμα, γέμισαν τα πνευμόνια μου απ’ το χαμσίνι, τα ρουθούνια μου απ’ τις μυρωδιές των ρόδων και των μπαχαρικών.


Έζησα στην πόλη του Καβάφη, ξαναθυμήθηκα μερικά από τα υπέροχα ποιήματά του, έμαθα μερικές από τις συνταγές της κυρά Χαρίκλειας, της μητέρας του.


Γνώρισα μια πόλη, στην οποία δεν έχω ταξιδέψει ποτέ, τόσο καλά, σαν να ήμουν εκεί χρόνια Σε κανένα άλλο μυθιστόρημα δεν το έχω αισθανθεί αυτό!!!!


Μαγεύτηκα με τις περιγραφές των τόπων, των ανθρώπων, των γλυκών, κυρίευσαν το μυαλό μου, έδωσαν τροφή στην φαντασία μου….


Εξαιρετικά ζωντανή, γεμάτη αρώματα και χρώματα και έντονο συναίσθημα η πένα της κ. Ηλέκτρας Δικαίου.


Ήρωες γεμάτοι πάθη και έντονα συναισθήματα, ακόμα και αυτοί που δεν μιλούν ελληνικά, μιλούν με ένταση και πάθος με τα μάτια ,με τα χέρια, με την έκφραση στο πρόσωπό τους και τους καταλαβαίνεις, τους νιώθεις, σε συγκινούν…..


Μια ιστορία για τον απόλυτο και παράφορο έρωτα, που τυφλώνει, τον θάνατο, το έγκλημα, την τιμωρία και τέλος την κάθαρση μέσω της συγχώρεσης.


Γύρισα στην Αθήνα του σήμερα και προσγειώθηκα με λύπη στην σκληρή πραγματικότητα.


Αυτό, από την άλλη, σημαίνει πως το ταξίδι μου ήταν «ζωντανό», και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το κάνετε και σεις!


Ευχαριστώ για την εμπειρία του ταξιδιού κ. Δικαίου, ήταν μοναδικό!!!!!

Η Ηλέκτρα Δικαίου λοιπόν, μέσα σ’ αυτό της το βιβλίο καταφέρνει να παντρέψει τρείς γενιές γυναικών και πάνω τους να δομήσει μια ιστορία με όλα εκείνα τα «στοιχεία» που κάνουν κάθε αναγνώστη να μένει δέσμιος των εξελίξεων.

Οι δεμένοι χαρακτήρες, γεμάτοι αισθήματα και σαφή ρόλο μέσα στην πλοκή του βιβλίου, δίνουν μια δυναμική και μια οπτική χροιά στις σελίδες του, μεταφέροντάς μας νοερά στην Αθήνα του Μεσοπολέμου, στην Αίγυπτο τη γη των θαυμάτων, μα και στην Αλεξάνδρεια, την πόλη της μνήμης, της αγάπης, της συγχώρεσης και της λύτρωσης, όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί η συγγραφέας.

Περιγραφικότατη και άριστη χειρίστρια των έντονων συγκινήσεων, σε καθηλώνει από την πρώτη σελίδα του βιβλίου της, καλώντας μας να γίνουμε ένα με τους ήρωές της και μαζί να γευτούμε την ένταση, αλλά και τις κρυφές «στιγμές» των πρωταγωνιστών…

Η απλή γραφή της και η ζωντανοί διάλογοι είναι ακόμα δυο στοιχεία που πραγματικά δίνουν άλλον αέρα σ’ αυτό της το σύγγραμμα, που σου χαρίζουν την αμεσότητα κατά την ανάγνωσή του.

Ένα ταξίδι στο χθές, γεμάτο αρώματα και εικόνες νοσταλγίας… έτοιμα να σας συναρπάσουν.