Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, στην πρώτη ποιητική συλλογή του αποπειράται να στήσει διαλόγους με την τριαδικότητα, που θεωρεί πως αντιπροσωπεύει την ιδέα της ζωής.
H Αγάπη, η Μούσα του, ο Άγγελός του, αποτελούν γι\' αυτόν την πλατωνική ανθρώπινη ιδεατή ύπαρξη. Ορίζει, χαίρεται, πονά, συνοδοιπορεί, ερωτεύεται, φαντάζεται, αγανακτεί, φτάνει στα ανθρώπινα όρια, αυτοδικεί, πάντα μέσ\' από αυτήν και μόνο γι\' αυτήν την τριαδικότητα.
Ο έρωτας δεν αποτελεί για τον ποιητή συναίσθημα. Είναι ο κοντόχρονος ενθουσιασμός των μικρόψυχων ως άλλοθι στην αδυναμία τους για Αγάπη.